Kız Kulesi'nin Kızılderili şairi

YAZAR ve "yazarkasa"ların gün geçtikçe birbirine karıştığı ülkemizde "yazarkasasız" olmaya direnen bir sanatçı Sunay Akın.
O, elleri reçelli kadına, terzi dükkanındaki adama, çocukları kaybolan analara yazar. Dayak yiyen öğrencileri, öldürülen gazetecileri, kırılan canları, maden işçilerini, çocukların masumiyetini anlatır.
Kağıt bir gemi yapar: Adı Devrim, yükü özgürlük olan, "Kim bilir kaç yunus görmüş / Kaç deniz gezmiş..."
Yaşananlara "kaza süsü" vermeye çalışanlara şiiriyle direnir şair. Gerçeklerden yola çıkar, düşünceye, özgürlüğe vurulan kelepçeye şairce bir tepki duyar.
Kız Kulesi'nin karşısında eğilip, elini denize daldıran ve sonra yere uzanıp, denizdeki çırpıntıyı dinleyerek yıldızları seyre dalan Nazım Hikmet'i anlatır sonra. İstanbul'un iki yakası arasında mekik dokuyan şehiriçi hatları vapurlarına şairlerin adlarının yakışacağı düşüncesiyle yazdığı "Şiiriçi Hatları Vapuru" şiirinin ilk vapuruna Nazım Hikmet'in adını koyar Sunay Akın. Nazım Hikmet vapuru / deniz ile arasına / dökülen asfaltı kırar / ve özgürlüğüne kavuşturur / Salacak İskelesi'ni / batmak pahasına.
Nazım Hikmet'e "vatan haini" damgası vuranlara da "İstanbul'un Nazım Planı"nda şöyle cevap verir Akın: "Nazım Hikmet!.. Haini olarak ilan edilen vatanın her haliyle bir hal binasının yapımında boşa hacanan paralarla bile ilgilenen, hesap soran, halkın emeğini çar çur edenlerin ellerini kollarını sallayarak dolaşmasını içine sindiremeyen gerçek bir yurtsever!.. Ki, ona `vatan haini' diyenler bir sülük gibi halkın kanını emenlerden başkaları değildir."
Şiirlerinde ve yazılarında kelimelerle ustalıkla oynayan sanatçı, toplumsal olayları işlerken geçmişe de göndermeler yaparak iyi bir denge kurmayı başarır. Onun bu başarısı şüphesiz "araştırmacı" kimliğinden kaynaklanır.
Yine kapsamlı bir araştırmadan yola çıkan Sunay Akın, son kitabı "Kız Kulesi'ndeki Kızılderili"de bir kültürün "devlet eliyle" sistemli bir şekilde nasıl yok edildiğini işler.
Kitabın pusulası ise bir Afrika atasözünden oluşur: "Arslanlar kendi tarihçilerine kavuşuncaya kadar kitaplar avcıları övecektir."
3 Ağustos 1492'de Palos Limanı'ndan hareket eden Kristof Kolomb, Kızılderililere "ölüm kasırgası" taşımak üzere yola koyulur ve 12 Ekim günü Kolomb ve beraberindekilerin Kızılderili topraklarına adım atmasıyla işkence, sömürü, kan ve kölelikten oluşan yapının temeli atılmış olur.
Büyük bir soykırımla karşı karşıya bırakılan Kızılderililer, sonunda şöyle seslenir Alcatraz'dan "beyaz adam"a: "Birçok söz verdiler, ama yalnızca bir tanesini tuttular. Topraklarımızı alacaklarını söylediler ve aldılar."
Kız Kulesi'nin Kızılderili şairi, yaptığı araştırmalarla adeta tarihe yeniden ışık tutuyor. Temelde, "başkaldırı"nın bir simgesi olarak Kızılderililerin anlatıldığı kitapta, Osmanlı - Amerika ilişkilerinden tutun da tarihte ilk kez, halkının topraklarını beyaz adama satmayarak "özelleştirme"ye karşı çıkan Kızılderili reisi Çılgın At'a, Atlantis'in Kızılderililerle diğer kültürler arasında bir atlama taşı oynamış olabileceğine dair pek çok bilgi bulunuyor.
Yaptığı araştırmalarda kendisine üs olarak Kız Kulesi'ni seçen şair Sunay Akın, arslanların tarafında olmayı tercih ediyor ve Kız Kulesi'nde yanan Kızılderili ateşinin sönmemesi için direniyor.