Deniz Sipahi

ÖYLE anlaşılıyor ki; merkezin sağı pek durulacak gibi gözükmüyor. Bu çalkantı hiç kuşkusuz 29 Mart seçimlerinin sonuçlarıyla başladı.
İktidarda olan partilerin genellikle yerel seçimlerde daha fazla başarı gösterdiği Türkiye’de, bu sefer AKP’nin oylarında bir gerileme yaşandı.
Merkezin solunda oturan CHP’nin oyları göreceli olarak arttı.
MHP, alınmaz denilen yerleri AKP’den aldı. İstanbul ve Ankara’da AKP’nin büyükşehir adayları seçimleri kazandı ama çok da yıprandılar.
Bugün bir seçim olsa bu sonuçlar da alınmayabilir.
İşte siyasi ortamın böyle bir iklime girmesi yeni alternatiflerin konuşuluyor olmasını sağladı.
CHP, bu süreci lehine çevirebilmek için tüzük kurultayı yaptı; önümüzdeki günlerde partinin üst yönetiminde önemli değişikliklerin yapılması bekleniyor.

ÖYLE anlaşılıyor ki; AKP İzmir’de hesaplaşma henüz bitmiş değil. Pazar günkü yapılan ilçe kongrelerindeki hava oldukça elektrikli geçti. Bakanlar da, milletvekilleri de, partinin üst yönetimi de seçim yenilgisini yükleyecek bir günah keçisi arıyorlar.
Ya da günah keçileri...
Elbette adres İl Başkanı ve yönetimine çıkıyor.
Aydın Şengül 29 Mart’tan bu yana gazetelere, televizyonlara eskiye oranla daha az çıkıyor.
Davetlerde de daha az görünüyor.
Bu dikkatlerden kaçmıyor.
Başbakan bugün Seferihisar Doğanbey’de yapılacak olan Türk Silahlı Kuvvetleri’nin planlı tatbikatlarından Efes 2009’u izlemek için geliyor.

Dün, “Prof. Dr. Türkan Saylan, aydınlığın, çağdaşlığın sembolüdür. İzmir de bu özellikleriyle öne çıkan bir kenttir. Saylan, sadece on binlerce gencimizin okumasını sağlamamış; aynı zamanda umudun, ortak aklın, mücadelenin, samimiyetin, sivil toplumun da ne kadar önemli olduğunu bizlere bir kez daha hatırlatmıştır. Sembollerin kenti sembollerin kadınını yaşatmalıdır” diye yazmıştım.
Anlıyorum ki benim gibi düşünen çok kişi var.
Türkan Saylan’ın ismi İzmir’de her an, her dakika görebileceğimiz, yaşayabileceğiz, anabileceğimiz bir yere verilmelidir.
Maç, “Atatürk Stadı”ndaysa; Atatürk’ü anmıyor muyuz?
Konser, “İsmet İnönü Sanat Merkezi”ndeyse İsmet İnönü’yü; “Adnan Saygun Sanat Merkezi”ndeyse Adnan Saygun’u anmıyor muyuz?
Şair Eşref’te, Talatpaşa’da bir yere giderken; Şair Eşref’i, Talat Paşa’yı anmıyor muyuz?
Fahrettin Altay’ı, Mimar Kemalettin’i, Vahap Özaltay’ı, Fevzipaşa’yı, Mürsel Paşa’yı...

KEŞKE değerlerimizi onları yitirmeden anabilsek, hak ettiği ödüllendirmeyi yapabilsek...
Gecikmiş de olsa vefa göstermenin hele hele bu dönemde çok önemli olduğunu düşünüyorum.
İzmir farklı olmalı, farklılığını göstermeli...
Böyle düşünüyorum.
Aslında İzmir’de vefa örnekleri az değil.
Bizi biz yapan sanatçılarımızın, devlet adamlarımızın, değerlerimizin isimlerini caddelere, meydanlara, bulvarlara, kültür merkezlerine vermişiz.
İyi ki yapmışız.

VALİLİKLERİN protokol listesi şöyle...
Önce İzmir...
Vali, Ege Ordusu ve Garnizon Komutanı, Büyükşehir Belediye Başkanı, Güney Deniz Saha Komutanı, Hava Eğitim Komutanı, Cumhuriyet Başsavcısı, Adalet Komisyonu Başkanı, Bölge İdare Mahkemesi Başkanı, Üniversite Rektörleri, Baro Başkanı...
Manisa’ya bakalım...
Vali, 1. P. Eğitim Tugay Komutanı, Belediye Başkanı, Cumhuriyet Başsavcısı, Baro Başkanı, Adalet Komisyonu Başkanı, Bölge İdare Mahkemesi Başkanı, Celal Bayar Üniversitesi Rektörü...
Uşak’ta...
Vali, milletvekilleri, mahallin en büyük komutanı-general ve amiraller-garnizon komutanı, Belediye Başkanı, Cumhuriyet Başsavcısı, Üniversite Rektörleri, Adli Yargı Komisyonu Başkanı, Baro Başkanı, Adalet Komisyonu Başkanı...

29 Mart uzak bir tarih değil.
Belediye başkanlarımızı seçtik, meclis üyelerini, İl Genel Meclisi üyelerini...
Yaşanan tartışmaları, kavgaları şöyle bir hatırlayın.
Aday olabilmek için söylenenleri, unutmaya çalıştığımız çirkinlikleri...
Sloganları, laf atmaları, iftiraları...
O koltuklardan en azından birine sahip olmak için araya adam sokmaları, liderlere şirin gözükmek için yapılanları, oradan oraya transferleri...
Anlamak mümkün mü?

HAYATINI cehaletle mücadeleye harcayan herkese...
Bir ömre üç insanın yapabildiklerini sığdıranlara...
Hayata meydan okuyabilenlere...
Bilimi, eğitimi kılavuz yapanlara...
Demokrasi mücadelesi verenlere...
Koltuğundan güç almayanlara, aksine güç verenlere...
Haksızlıklara seyirci kalmayanlara...

PAZAR günü gazeteye gelirken, Karşıyaka sahilinden geçtim.
Ana-baba günüydü; iğne atsanız yere düşmeyecek kalabalık vardı.
Çarşı bir festival görüntüsündeydi.
Ankara’ya gidemeyenler dev ekranlar karşısına geçmiş, maçın başlamasını bekliyordu.
Restoranlar, kafeler dolmuştu.
Herkesin heyecanı yüzlerinden belli oluyordu.
Genci-yaşlısı sokaklardaydı.