Ercan Güven

Akıl alacak gibi değil... Tarihinin hatta Türk Futbol Tarihi’nin en dramatik sürecini yaşayan Fenerbahçe, sonu belirsiz ligden tek “iyi anı” kalma ihtimali olan bir derbiye çıkıyor.
Yönetim kurulu “son nefesini” veriyor.
Zamanı mıydı şimdi?
* * *
Son zayiat; “Yaşım ilerledi bir daha yokum” diyor Abdullah Kiğılı...
Ali Koç, ailesinden “bırak” talimatı aldığını açıklayıp yol haritasını göstermişti zaten.
Nihat Özdemir, aylar önce sinirleri laçka olduğunda istifa edip geri dönse de bavulu hazır durumda belli ki.

Hey gidi Aykut Kocaman!.. Doğuştan zeki, çevik ve ahlaklı. Özsaygısı hakseverliği, feraset ve faziletleriyle maruf insan.
Prensiplerin adamı.
Peki... Nasıl oldu da bu kadar bariz şekilde “kullanıldı”?
Evet, kullanıldı!
Bayram değil seyran değilken “üç yıl” daha sözleşme yapıldı Metris’ten gelen emirle.
* * *
Aaa o da ne... Bir şaşkınlık, bir heyecan:

Stajyer hocaydı galiba... Genç, ufak tefek, hafif peltek. Biraz da sakar mıydı ne?
“İngilizceci” doğum iznine ayrılınca sınıf kapısından o girdi ve kariyerine sabıkalı “10 C” ile başlamak gibi büyük bir hata işledi!
Bir iki yoklama macunundan sonra “İngilizcede” çıta iyice yükseldi!!!
Bir haftanın sonunda, iznimiz olmadan sınav yapamayacak duruma gelmişti garibim. Kürsü etrafına “baraj” kurdurup. sınıfın köşesinde sigara tüttürmek, pişti oynamak günlük rutinlerdi.
Resmen “terbiyesizlikti” yaptığımız!..
Ama biz terbiyesiz değildik.

Türkiye’nin “ilk”i olan salonun inşaatı yetişti, ısıtması düzeltildi, testler yapıldı, ışık/ses falan hepsi tamam; 14. Dünya Salon Atletizm Şampiyonası yarın başlayacak hayırlısıyla...
Fakaaat...
Daha “oh” diyemedik!
Şimdi, 5040 koltuğu dolduracak “nitelikli” atletizm seyircisi aranıyor!..
Var mıdır acaba Türkiye’de o kadar?
Asıl korkulan, “şapka düşüp tribünlerdeki kelliğin görünmesi” değil; o tribünlere “futbol seyircisi” denilen özelliklere sahip vatandaşlarımızın gelmesi!
Evet... Avrupa Atletizm Birliği yönetim kurulu üyesi Münir Yaraş, “Rakibe yuh diyen, rakip konsantre olup atlayış yaparken ıslıklayan seyirci istemiyoruz” diyerek çok acı bir gerçeğin altını çizdi.

Olayın içinde hem Fenerbahçe hem de Galatasaray olunca, üstelik bir ucu “yıldız” futbolcu Alex’e dayanınca, futboldaki “ikiyüzlülüğümüz” iyot gibi açığa çıkıyor.
Gündeme baksanıza:
Alex sarı kartı “taammüden” gördü!.. Bilerek, isteyerek, planlı bir şekilde yani.
“Ay ne kadar ayıp”!..
“Etik dışı etik”!..
Eee tamam da... Bu bir “ilk” mi?

Bir memleketin ezici çoğunluğu kulüp formasını ilk kez tribünde sırtına geçirmişse, izleyicilikten sporculuğa terfi edememişse, sporun kültürünü öğrenememiş, özünü kavrayamamışsa, eloğlu şu güzelim dünyanın keyfini sporla çıkarırken o memlekettekiler için spor, “kaos üretmekten” başka işe yaramaz.
Bakınız; Türkiye!..
Bir şampiyona alırız. Tesis yetişecek mi diye midemize ağrılar saplanır.
Bir şampiyon çıkarırız. Ya doping testinde yıkılırız, ya şike tapelerinde.
Derbiler bile “düşük yoğunluklu” meydan savaşı!
Spor deyince, aklına “adam yemek”, “hak hukuk çiğnemek”, “kavga etmek”, “şike”, “teşvik” gelmeyen var mı?

Açık söylüyorum, milli maçın ardından yazılanları söylenenleri görünce, oturup Abdullah Avcı’nın özgeçmişini bir kez daha inceledim!..
Acaba Avcı, Başbakan’ın veya bakanlardan birinin yakını olabilir miydi?
Hayır, siyasetle hısım/akrabalığı yok.
Peki, bir olağanüstü yetkili Cumhuriyet savcımızın akrabası falan olmasın!..
Baktım, o da değil.
Kim bilir, belki de cemaatin ileri gelenlerindendir!
Bulamadım öyle bir bilgi.

Eğri oturup doğru konuşalım; bugün Fenerbahçe, Galatasaray’dan 9 değil de 19 puan geride olsa kimse hayret etmezdi!
Hatta “Nedir bu rezalet ?” diyen bile çıkmazdı kolay kolay.
Olay, hazin ve apaçık meydanda...
Lige 5-0 mağlup başlayan bir Fenerbahçe var. Sezon başında beş Fenerbahçeli içerde, beş bin sayfa tape ve suçlama piyasada. Taraftar Metris-Çağlayan arası gidip geliyor. Teknik direktör, futbolu bıraktı, hukuk çalışıyor. Futbolculardan ağlayanlar, sakal bırakanlar, travma yaşayanlar.
Bu takım hâlâ mücadele ediyorsa, tuhaflık burada.
* * *
Evet, tuhaf!