Cemal Ersen

Dersem, kaç kişi karşı çıkar?..
Galatasaray taraftarı, Beşiktaş’a gönül vermiş bir futbolsever veya bir Fenerbahçeli, hâlâ takımlarının şampiyon olabileceğini düşünüyor olabilir mi?
Aradaki puan farkının kapanacağına inananlar var mıdır acaba?
Bir mucize gerçekleşmezse, Trabzonspor kalan 15 haftada elindeki avantajı değerlendirecek motivasyona, morale, kadro yapısına ve desteğe sahip.
Neden Anadolu’dan söz ettim? Çünkü Karadeniz ekibini yakalayabilecek tek takım Konyaspor kaldı. Maç eksiği ile nefesi liderin ensesinde olmasa bile tehdit edebilecek konumda.
Diyelim ki ertelenen karşılaşmayı kazandı. Fark altı puana iner. Futbol bu; iki hafta sonra deplasmanda Trabzonspor’u yenerse, arada üç puan kalır! Sonrası tufan...
İsteyen istediği senaryoyu yazabilir. Lakin böyle bir olasılığın yaşanması da mümkün. Konyaspor’un varlığı ve emeği inkâr edilemez, saygı duyulur.

Koşullar ve takımların konumları ne olursa olsun, sonucu kestirilemeyecek maçlar vardır. Ligde can çekişen bir Galatasaray ve liderliğini perçinlemek isteyen Trabzonspor arasındaki mücadele gibi.
Son haftalarda dikkat çekmeye çalışıyorum, tepki alıyorum. Trabzonspor geriden gelmeyi alışkanlık haline getirdi. Bu çok önemli bir avantaj. Lakin doğru kullanmak gerek.
Şampiyonluğa oynayan takımın ruh hali nasıl olur? Uçar, kaçar, yakalar, atar. Karadeniz ekibi acayip bir rehavet içinde idi. Dün akşam bunu yıktı mı? Hayır. Son bölümü saymıyorum, ne yaptı da kazandı? İnancını yitirmedi, vazgeçmedi ve hep kazanmayı istedi.
Bu arada unutmayalım. Ligin ilk yarısındaki Trabzonspor ile son altı haftadaki takım arasındaki farkı göremeyen sadece biz miyiz? Abdullah Avcı tehlikenin ayak seslerini işitmiyor mu?
Hücum organizasyonu zayıf. Orta alan yol geçen hanı olmuş. Takım savunması evlere şenlik. Kaleci Uğurcan olmasa? Nicedir halleri. “Kazandık ama hakkımızla” diyebiliyor mu? Ya Uğurcan olmasa? Tüm bunlar bir araya gelince mi “eze eze geliyoruz”

1987 yılında Merkez Hakem Kurulu başkanlığına atanan rahmetli Halim Çorbalı ile yaptığım röportajda öne çıkan mesaj şu idi; "Ateşten bir gömlek giydim, ya başarır ya yanarım."
O günlerde de ortalık toz duman, kulüpler hakemlerden şikayetçi, Türkiye Futbol Federasyonu sıkıntılı idi. Aradan tam 35 yıl geçti. Çorbalı’dan sonra 22 kez MHK başkanı değişti. 16 farklı isim, değişik dönemlerde “ateşten gömleği” giydi. Kiminin kolu yandı, kiminin eli. Aralıksız 3 yıl kimse o koltukta oturamadı.
Peki; bugüne dönersek, neyin farklı olduğunu görüyoruz? Gerçekçi davranırsak hiçbir şey! Aynı tas aynı hamam. Kimseyi memnun edemeyen kurullar, eleştirilerin odağından kurtulamayan hakemler ve tartışmaya dahil edilen Video Asistan Hakemliği.Bir nesil heba oldu!
Düşünün, 35 yılda neler yapılabilirdi? İşe sıfırdan başlansa, doğru bir sistem kurulsa, uzun vadeli planlarla çözümler üretilse, yepyeni bir hakem nesline sahip olabilir, günü kurtarma kolaycılığından vazgeçerdik.
Peki biz hangi yolu tercih ettik? MHK başkanlığı

Bakıyorum; sosyal medya, yazılı ve görsel basında sezon bitmiş, Trabzonspor şimdiden şampiyon ilan edilmiş.
Bu tarz yorumların en çok Abdullah Avcı’yı rahatsız ettiğini düşünüyorum.
Nasıl etmesin ki? İnsanlar bordo-mavili ekibin rakipleri olarak üç büyükleri kıstas alıyor, aradaki puan farkının kapanamayacağını düşünüyorlar. Lig dört takımdan ibaretmiş gibi. Diğerleri figüran!
Daha 16 hafta var. Kimse pes etmiş değil. Üstelik duraklama dönemine girmiş bir Trabzonspor portresi var karşımızda.
Konyaspor liderin ensesinde. Alanyaspor beni unutmayın diyor. Başakşehirspor maç eksiği ile potansiyel tehlike.
Dikkate almadıkları Fenerbahçe ve Beşiktaş ise çıkışta. Bu köprünün altından çok sular akar.
Trabzonspor’u rehavete sürükleme dışında anlam taşımayan senaryoların iyi niyetinden şüpheliyim doğrusu.

Bazı gerçekler sinsice gizleniyor bazen. Örneğin, Trabzonspor’un erken sayılacak bir süreçte rakipleriyle arasına koyduğu puan farkı. Örneğin camianın şimdiden dillendirdiği zafer şarkıları. Medyanın bordo-mavili takımı ilk yarı bitmeden şampiyon ilan etmesi.
Oysa Trabzonspor bu sezon ilk yenilgisini tattığı Antalyaspor maçından bu yana görmezden gelinen bir gerilim içinde. Futbol ve oyun olarak kendisini geliştirmesi gerekirken, göstere göstere gelen bir tehlikeye doğru sürükleniyor. Antalyaspor maçı dahil dün geceye dek 6 sınavda 7 puan yitirdi. Şimdi 9’a çıktı. Kazandığı karşılaşmalarda dahi zorlanmaya başladı. Sezon başındaki coşku ve enerji giderek azalıyor.
Belki rakiplerinin bordo-mavili takımı çözmeye başlaması, belki zihinsel ve fiziksel yorgunluk, belki önemli oyuncuların sakatlığı, çokça da kilit isimlerin form düşüklüğü. Adına na derseniz deyin.
Trabzonspor niçin bu kadar transfer yaptı? Hedefi olan şampiyonluğa ulaşmak için. Geniş kadronun amacı bu. Lakin kulübede oturmayı alışkanlık haline getirenlerin

Trabzonspor’un ligdeki konumu çok farklı. Takipçileri ile aradaki puan farkına güvenip gevşeme ve oyun planlarından sapma gibi bir lüksü yok. Taraftar ise üç büyükler ile araya konan mesafeye kanmamalı. Bu sezon mücadele geleneksel olmayacak. O yüzden bordo-mavili ekibin kollayacağı ve dikkat edeceği takımlar, hedefi tehdit eden gerçek unsurlar olacak.

Sivasspor da bunlardan biri idi. Kazanması durumunda sınıf atlamasını sağlayacak bir fırsat vardı elinde. Nitekim son dakikaya kadar oyun disiplinine sadık kalmaya çalışarak Trabzonspor’un ayarlarını bozdu. Eksiklerine rağmen kontrolü elinde tutmaya çalıştı. Hakkını verelim, Rıza Çalımbay’ın öğrencileri rakibe her türlü güçlüğü çıkardı. Aldığı puan da helal süt gibiydi.

Trabzonspor’un maç boyunca etkili olduğunu söyleyemem. Özellikle üçüncü bölgede istediği pasları alamayan Cornelius yalnız kaldı. Dün ilk kez forma giyen Visca vasat göründü. Boşnak oyuncunun boş alan bulması ve kaleye dikine gitmesi

Lig tarihinin en ilginç sezonlarından birini yaşıyoruz.
Yok, Trabzonspor’un açık ara liderliği değil vurgumuz.
En çok şampiyonluk yaşamış takımların “büyük unvanı” almasının içi boşaltıldı şu aralar. Kağıt üzerinde öyle, gerçekte farklı.
Büyüklüğün kazanılan kupalar, taraftar sayısı, satılan loca ve lisanslı ürün hasılatı olmadığına en güzel örnek, 2020-21 sezonu.
Aslında yılların yanlışları tokat gibi patladı yüzlerine.
Kimse federasyondan, hakemlerden, hayali iç ve dış güçlerden şikayet etmesin!
Tam tersi, geçmişte bunların nimetlerinden nasıl yararlandıklarını hatırlasın.

Skordan bağımsız söylüyorum, iki takım arasındaki güç farkının altını çizmek şart. Aksi takdirde, hayallerini giderek büyüten bir camianın rehavete kapılması, futbolun gerçeklerinden uzaklaşması kaçınılmaz olur. Bunun karşılığı ise beklenmedik sonuçlarla yaşanacak hüsrandır. Abdullah Avcı’nın kitabında bu tarz gevşekliklere yer olmadığı kesin.
Taraflı tarafsız tüm futbol severler kabul ediyor; Trabzonspor bu sezon en güçlü oyuna sahip takım. Yeni transferleri ile olası talihsizlikleri tolare edecek geniş bir kadrosu var. Sanırım devamı da gelecek. Süper ligde bu kadar planlı-programlı başka kulüp yok. Futbol sadece sahada oynanmıyor. Bu ise, rakiplerine karşı ciddi bir avantaj sağlıyor. Abdullah hoca faktörü de başlı başına en büyük şansı.
***
Maça geçmeden önce; Bruno Peres’e parantez açayım. Henüz 7. dakikada kırmızı kartla oyun dışı kalmadığı için, hakem Fırat Aydınus’a ve VAR’daki Ali Şansalan’a teşekkür etmeli. Kimse Karim Hafes’in yüzüne attığı ters tokatın masum olduğunu