Deniz Sipahi

9 Eylül İzmir için çok anlamlı bir gün... Bu coşku yıllardır aynı heyecanla kutlanır.
9 Eylül’ün Türkiye Cumhuriyeti için de sembolik bir anlamı var.
Çağdaşlığı, modernliği, geleceği çağrıştıran bir kenttir İzmir’dir.
O yüzden sadece İzmirliler değil, Türkiye Cumhuriyeti’nin her vatandaşı bu günün kıymetini çok iyi bilmektedir.
Öyle anlaşılıyor ki, 2000’li yıllardan sonra İzmir’e farklı bir siyasi anlam da yüklenmiştir.
İktidar İzmir’i “fethedilmesi gereken bir kale” olarak yorumlarken, muhalefet ise İzmir’i “Atatürk Cumhuriyeti’nin ve modern Türkiye’nin sembolü” olarak göstermektedir.
2009 Mart’ındaki yerel seçimlerde bütün gözler burada olacaktır.

22 Tem­muz se­çim­le­ri ön­ce­sin­de Gü­ney­do­ğu’day­dım. Hal­kın nab­zı­nı tut­mak; böl­ge in­sa­nıy­la otu­rup ko­nuş­mak, gö­rüş­le­ri­ni al­mak için şe­hir şe­hir do­laş­tık.
Kah­ve­de­ki in­san­la da, si­vil top­lum ör­güt­le­ri­nin tem­sil­ci­le­riy­le de bir ara­ya gel­dik. Bir ga­ze­te­ci için ka­mu­oyu yok­la­ma­la­rın­dan çok da­ha de­ğer­li­dir bu se­ya­hat­ler... İz­ler­se­niz, göz­lem­ler­si­niz, hal­kın bek­len­ti­le­ri­ni bi­re bir gö­rür­sü­nüz.
Bu tur­dan son­ra İz­mir’e dön­dü­ğüm­de; hem ya­zı­lar yaz­dım, hem de gö­rüş­le­ri­mi de­ği­şik plat­form­lar­da di­le ge­tir­dim.
Her­han­gi bir par­ti­nin

“Deveci Armutu”nun öyküsünü yeni öğrendim. Oysa daha önce öğrenmiş olmayı isterdim.
“Deveci Armutu”na isim babalığı yapmış olan Lütfi Deveci’yi çok yakın bir zamanda kaybettik. www.izmirizmir.net sitesinin editörü sevgili Pervin Mısırlıoğlu’nun bir yazısında bu öyküyü okumuştum.
Sizlerin de öğrenmesini istedim.
Yazan Pelin Omuroğlu’ydu.
Organik çiftçiliğin gelişmesinde önemli projeler yürüten Pelin Omuroğlu, Lütfi Deveci’yi şu sözlerle anlatıyor.
* * *
“Bir duayen daha aramızdan ayrıldı.

Ar­şi­vim­de TOBB bün­ye­sin­de­ki sa­na­yi, ti­ca­ret oda­la­rı ve bor­sa­la­rın baş­kan­la­rı ve yö­ne­tim ku­rul­la­rın­dan olu­şan bir he­ye­tin, Anıt­ka­bir’e yap­tı­ğı zi­ya­ret­ten bir fo­toğ­raf var­dı. Kla­sik bir An­ka­ra fo­toğ­ra­fı... On­lar­ca oda baş­ka­nı­nın için­de ol­du­ğu bu fo­toğ­raf­ta bir tek ka­dın yok­tu. Gi­ri­şim­ci den­di­ğin­de hep ak­la er­kek­ler mi ge­li­yor bu ül­ke­de?  Ga­li­ba öy­le...
Ama öy­le ba­şa­rı­lı ka­dın­la­rı­mız, öy­le adın­dan söz et­ti­ren gi­ri­şim­ci­le­ri­miz var ki...
Pe­ki on­lar ni­ye si­vil top­lu­mun bu en önem­li omur­ga­sın­da ak­tif ola­rak gö­rev­de de­ğil­ler?
Eğer bir de­ği­şim­den söz edi­yor ve

Bir ken­te aşık olu­nur mu? Olu­nur... Bı­ra­ka­maz­sı­nız, gi­de­mez­si­niz, terk ede­mez­si­niz.
He­men dön­mek is­ter­si­niz, uzak­la­şa­maz­sı­nız.
Bir ken­te aşık olun­ca so­kak­la­rı­nı, cad­de­le­ri­ni, park­la­rı­nı öz­ler­si­niz.
Bi­na­la­rı­nı, ken­tin eş­ya­la­rı­nı... Sem­bol­le­ri­ni, ha­va­sı­nı...
Bit­ki ör­tü­sü­nü; ağaç­la­rı­nı, park­la­rı­nı öz­ler­si­niz...
Bey­ni­niz­de­ki ar­şiv­de bin­ler­ce fo­toğ­raf, bin­ler­ce anı var­dır.
Olay­lar, in­san­lar... Ya­şan­mış­lık­lar, ya­şa­na­cak­lar...

Ana­ya­sa Mah­ke­me­si’nin ka­ra­rı ka­pat­ma yö­nün­de ol­say­dı si­ya­si­ler yaz, sı­cak din­le­me­den so­kak­la­ra dö­kü­le­cek­ti.
Si­ya­se­te şim­di­lik yaz mo­la­sı ve­ril­di. Ra­ma­zan’dan son­ra ku­lis­ler hız­la­na­cak, yi­ne po­li­tik gün­dem­le ya­tıp kal­ka­ca­ğız.
Gö­re­cek­si­niz, se­çim be­le­di­ye­ler­de ol­ma­sı­na rağ­men Tür­ki­ye’nin gün­de­mi­ni tar­tı­şa­ca­ğız.
Aday­lar, pro­je­ler de­ğil; li­der­ler, par­ti­ler ön pla­na çı­ka­cak.
Ne ya­zık ki; bu de­ğiş­mi­yor, kent­le­ri­miz ge­le­ce­ği ko­nuş­mak ye­ri­ne gün­de­lik prob­lem­ler­le uğ­ra­şıp du­ru­yor.
Si­ze şu de­ta­yı ha­tır­lat­mak is­ti­yo­rum.

Ben olaylara partiler üstü bakılmasından yanayım.
Bir siyasetçiye de düşen seçimlerden hemen sonra parti rozetini bir kenara koyması ve hizmet üretmesidir.
Elbette seçildiği parti önemlidir, ama halkın beklentilerine cevap vermek çok daha önemlidir.
Ve de daha kutsaldır.
Uzun zamandır toplumda “bizden, ondan” tartışmaları devam ediyor.
Özellikle hükümetin türban konusunda ısrarcı tutumları ve anayasa değişikliği toplumun genelinde bir gerginlik yarattı.
Bakın Keçiören Belediyesi’nde yaşananlara...

28 Mart 2004 ta­ri­hin­de bir ya­zı yaz­mış­tım. Baş­lı­ğı­nı da “Ha­yat, hep 1-0 ön­de ol­ma sa­na­tı mı­dır?” di­ye at­mış­tım.
Bu­gün bu ya­zı­yı tek­rar­la­ma ih­ti­ya­cı duy­dum.
Ne­den mi?
Bir oku­ru­mun şu no­tu üze­ri­ne...
“De­ğer­li De­niz Si­pa­hi... Si­zin bir ya­zı­nız­da oku­du­ğum ‘Ha­yat ma­te­ma­tik de­ğil­dir?’ sö­zü­nü o gün­den be­ri ak­lım­dan hiç çı­kar­ma­dım. Bu sö­zün ben­de­ki et­ki­si ger­çek­ten çok faz­la ol­du. Sı­kın­tı­lı ol­du­ğum gün­ler­de oku­du­ğum bu cüm­le ve ken­di ken­di­me kal­dı­ğım bir­kaç gün şu yar­gı­ya var­dım. Ben son yıl­lar­da hep bir he­sap­laş­ma içi­ne gir­miş­tim. Ön­ce­den plan­la­dı­ğım