Mehmet Tez

Can Güngör’ün “Sular Dar” albümü, şarkıcı söz yazarı geleneğinin 2020 yılındaki standartlarını belirliyor; bağırmadan söylenen şarkılar, dinleyende iyi bir kitap okuma hissi uyandırıyor

Can Güngör’ün 15 şarkılık yeni albümünün adı “Sular Dar.” Şarkıcı/söz yazarı veya kent ozanı diye tarif edilen alanda kendini ifade ediyor Güngör. Elbette onun böyle bir derdi olduğundan değil, biz illa tanımlayacağız ya karşımıza gelen müziği, o bakımdan.

Can Güngör’ün şarkıları kendi kendine yazılmış mektuplar gibi. Bazen birine hitap ediyor gibi görünse de bu -bana kalırsa- tamamen dramatik yapı icabı. Güngör karşısındakiyle çok sohbet edip tartışmalara girmeyi sevecek birine benzemiyor. Karşısındakine söylemek yerine kendine söylemeyi, havaya salmayı, suya yazmayı -ya da şarkı yazmayı- tercih edebilir.

“Bu Sular Derin”de “Uzun uzun konuşmasak, bir bakışta anlatsak”, “Yelkenlerim Sana Doğru”da “Ben konuşmam, konuşamam. İstesem de anlatamam” demesinden biraz

Online konserlerin sorunu... Atmosfer. Bir konseri konser yapan şey ortamdaki enerji. Etrafınızdaki insanların varlığını ve duygularını hissetmek, paylaşmak. Birileriyle tanışmak, görüşmek, karşılaşmak. Paylaşmadıkça sadece kendi başına yaşayınca ne zevki var? Konserden sosyalliği çıkarın, ne kaldı? Bağlamından kopmuş şarkılar. İşte online konserler biraz böyle geliyor bana. Kim konsere gitmek ve o ortamı yaşamak varken evde eşofmanla karşısında şarkı söyleyen birini izlemeyi tercih eder? (“Ben” diyenler, burada ayrılıp diğer haberlere geçebilir.)

Her yerde online konserler aldı başını yürüdü. Instagram’ı açıyorum, bazen tepede neredeyse 30 tane canlı yayın uyarısı çıkıyor. Bir durun arkadaşlar, biraz dinlenin.

Şaka bir yana, evet, hepimiz evdeyiz ve evden konser çok mantıklı. Moral oluyor. Ama diğer yandan zaten evden konserlerin şu dönemde başarılı olmasının ve çok büyük kitleler tarafından izlenmesinin nedeni -biraz bariz olacak ama- insanların evde oturması. Yoksa insanları online konser için belli bir zaman diliminde cihazlarının başına toplamak

Apple ve Google dünyadaki akıllı telefonların yüzde 99’unun işletim sistemini sağlıyor. Dolayısıyla, bu iki firmanın korona salgını çerçevesinde bir iş birliğine gitmeye karar vermesi büyük haber çünkü -neredeyse- herkesi ilgilendiriyor.

Reuters’in önceki gün geçtiği habere göre (“Apple, Google plan software to slow virus, joining global debate on tracking”, 10 Nisan) iki teknoloji devi, virüsü kapmış olması muhtemel insanların belirlenmesinde ve bir an önce teste tabi tutularak tedavi edilmesine yarayacak takip uygulamalarına yol veren yeni bir girişim kararı aldı.

Ne gerek var takibe zaten herkes evde oturmak zorunda diyebilirsiniz. Neticede şu saatlerde Türkiye’nin belli başlı şehirlerinde sokağa çıkma yasağı var artık, iş o noktaya geldi. Gerçi iki günlük yasak ne iş yarayacak, bu yasak daha önce planlanamaz mıydı, yerel yönetimlere haber verilip koordinasyon sağlanamaz mıydı, insanların virüse karşı savunmasız halde ekmek su almak için sokağa dökülmesi önlenemez miydi gibi soruların yanıtları

Türkçe pop açısından hayli verimli bir hafta. Geçen haftalarda salgın yüzünden pek çok büyük sanatçı albüm ve single’larını son anda geri çekti, yayın tarihleri ertelendi. Ama bu yanlış bir karardı; çünkü insanlar eve kapanmış olsalar da müzik dinlemeye devam ediyorlar. Stream platformları eve kapanma sürecinin ilk haftalarında streamlerin hafifçe geri çekildiğini gördüler, ancak bir süre sonra insanlar yeniden ve eskisinden daha fazla müzik dinlemeye başladı. İlginç olan ise başlarda sadece sakin, sessiz müzikler dinlenirken bir süre sonra artık hareketli müziklerin de dinlenme oranının artmasıydı. Bu alanda yayınlanan haberlere bakılırsa insanlar evde parti yapmaya ve günlük egzersizlerini hareketli parçalar eşliğinde yapmaya başladı. Bu kısa girizgâhın ardından sadede geleyim: Yeni pop şarkıları ufaktan baharın da yaklaşmasıyla gelmeye başladı. Şu ara normal şartlarda yazın hit olacak şarkıların ufaktan gelmeye başladığı dönem.

“Arab Trap” çılgınlığı

Arab Trap, Arabic trap,

Bahar geldi. Çiçekler açtı. Ağaçlar coştu. İngiltere’de geçen hafta sonu güneş çıkınca moraller biraz yerine geldi. Burada güneşin çıkması önemli bir gündem. Günlük konuşmalardaki basit bir “muhabbet açıcı”dan fazlası. Evet evdeyiz. Ama spor amaçlı yürüyüşler yapılabiliyor. Suratlar pembeleşti geçen hafta sonu. Nedensiz bir iyimserlik havası esti.

Herkes kendince bu yeni durumla başa çıkmaya çalışıyor. Kimi “Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” diyor, kimi de “eskiye dönüş”, “normale dönüş” gibi ifadeleri kullanırken hayli inandırıcı olabiliyor. Kimi ölesiye pesimist, kimi ölesiye naif ve optimist.

Bütün bu manzara içinde en çok insanların evde kaliteli vakit geçirme çabalarına hayranım. Pek çoğumuz, her gün Dostoyevski okuyup bağımsız film izlemek isteyen ama bunun için fırsat bulamayan insanlarmışız gibi davranıyoruz. “Madem evdeyiz, o zaman şu klasikleri bir bitirelim” gibi cümleleri

Londra’yı çevreleyen küçük şehir, kasaba ve banliyöler genellikle Londra’da çalışan nüfusun yerleşmek için tercih ettiği sessiz sakin yerler. Şehir merkezine bir trenle 20-25 dakika mesafede bulunan ve Londra’yı bir çember gibi her yönde çevreleyen bu yerleşim yerlerinin bir kısmı Victoria döneminde ve daha sonrasında tren ağlarının gelişimiyle birlikte yani göreceli olarak daha yakın zamanlarda planlanmış yerler. Bir kısmı ise tarihleri çok eskilere dayanan, Ortaçağ ya da Antik döneme uzanan yerleşim birimleri.

Londra’nın 20 dakika kuzeyinde yer alan St Albans böyle bir yer. Antik çağlara uzanan bir tarihi var. Londra’dan kuzeye giden yolcuların konakladıkları ilk Roma şehriymiş. O zaman Verulamium adı verilen St Albans, aslında teknik olarak birkaç tepe, yeşil çayırlar dereler ve göletlerden ibaret. İngiltere’deki bu tip belki yüzlerce şehirden biri.
Şehri boydan boya geçen Ver Nehri boyunca yerleşmiş insanlar buraya tarih boyunca.

Ve tarihin çok eski zamanlarından bu yana nehirden faydalanmışlar. 12.

Yeni salgın yüzünden kaç hafta, kaç ay daha evde kalacağız belli değil. Sosyal hayat durduğunda konserler de duruyor ve bundan etkilenen kırılgan müzik sektörü yeni gelir oluşturma çabası içinde

Müzik emekçileri, şu aralar her zamankinden çok daha fazla ve çok daha büyük bir sıkıntının içinde. En hassas, en kırılgan sektör müzik sektörü. Toplumda ne olursa, gündemde ne varsa ilk önce müziğe, müzisyenlere ve sektörde çalışan emekçilere yansıyor. Her gün tabiri caizse hop oturup hop kalkan bir camiadan, binlerce on binlerce çalışandan ve ailelerinden söz ediyorum. Sanatçılar bu sektörün görünen yüzü ama bir de görünmeyen yüzü var. Bir konser iptal olduğunda ışıkçısından, şoförüne, yeme içme lojistik çalışanından, temizlik işçisine kadar çok değişik kademelerde çalışanlar zarar görüyor. Ve bu zararı hiç kimse umursamıyor. Yıllardır bu sektör ne devletten bir destek almıştır ne de

Geçen cuma Stockholm’de çekilen ve muhtelif gazetelerde karşıma çıkan fotoğraf “eski ve güzel” dünyamızın bir yerlerde hâlâ yaşatıldığını gösteriyordu. Masaları dışarı taşan cıvıl cıvıl bir restoran, prosecco’lar, şaraplar, masalara servis yapan güler yüzlü garsonlar ve elbette birbirleriyle hararetli muhabbetlere girişmiş neşeli cuma akşamı insanları. Stockholm’de eve kapanma yok. “Evdekal” ya da “Hayat eve sığar” dememişler. Hayat normal bir şekilde bütün hızıyla ve neşesiyle baharı karşılıyor. Bütün Avrupa ülkeleri eve kapanmışken, başkentler, Batı kültürünün merkezi olmuş efsane kentlerde sokaklar güvercinlere kalmışken Stockholm sanki başka bir dünyada başka bir zaman diliminde.

Komşu ülkeler halkı eve davet etmişken, İsveç’in bu kararının temelindeki fikir sanırım bugün herkesin merak ettiği bir konu. İngiliz basınında pek çok yerde bu konuyla ilgili haberler yayımlanmasının nedenlerinden biri, İsveç Kamu Sağlığı Ajansı’nın mart başında İngiltere’ye dair