Masa üstünden albüm notları

Şu sıralar masa üstünde olan albümlere göz attım. Müzik dünyasına alternatif rock grubu olarak girip 15 yıl aradan sonra “elektro pop” dörtlüsüne dönüşen Coldplay’le başlayalım

Yıllar geçtikçe gençleşti, açılıp saçıldı Coldplay üyeleri. Kişisel açıdan ne yaşadıklarını bilmem etmem ama biraz zorlasam grupça orta yaş krizindeler diyeceğim. Rengarenk giysiler, yanar döner klipler, eller havaya şarkılar...

Orta yaş krizi teşhisine, dik yakalı pembe Lacoste tişört, bronz ten ve bir puro mesafesindeler.

Noel Gallagher, Beyonce, sample’lanan sesiyle Barack Obama, Chris Martin tarafından eski eş Gwyneth Paltrow, hepsi albümde mevcut... Böyle bir destek en son Başkan Obama’ya seçim kampanyasında verilmiş olabilir ancak. Prodüksiyon, geçenlerde bu köşede bahsettiğim, popu tekeline almış ekiplerden İskandinav kökenli Stargate’e emanet (“En büyük pop star ve bir analiz”, 11 Ekim, Milliyet Pazar).

Hiçbir şey şansa bırakılmamış. Dünya seçkinlerinin seviyeli pop albümü her yanıyla tüketime hazır.

Sarkastik cümlelerin ardından gerçeklerin altını çizelim. Albüm çok iyi. EDM DJ’lerinin ana akım şarkıcıları ve hiphop’çıları remikslemesiyle ayakta durabilen günümüz pop müziği, bu albümle en azından çeşitlenir gibi geldi bana. Mevcut ana akım dışındaki ana akım demeliyim belki de...

Coldplay her şey olabilir ama kesinlikle kalitesiz değil. Şu ara dinlediğim en iyi pop albümü. (“A Head Full of Dreams” - Coldplay)

1970’lerin progresif rock ekibi Electric Light Orchestra 1986’da altın dönemini kapamış, yıllar sonra 2001’de yeniden bir araya gelerek “Zoom” albümünü kaydetmişti. 1988-1990 arasında
grubun esas adamlarından Jeff Lynne’in Tom Petty, Roy Orbison, George Harrison ve Bob Dylan ile oluşturduğu Traveling Vilburys’ı hatırlamayanlara bu ismi Google’lamalarını öneririm. Bayağı eğlenirsiniz. Bu ekip o dönem radyoları fetheden birçok hit’e imza atmıştı.

Günümüze dönersek, albüm Lynne’in kendi sofistike pop rock çizgisinde yeni bir adım. Zengin sound ön planda. “Jeff Lynn’s ELO” adı altında yayınlanan albüm bildik bir formüle dayalı, şaşırtmaz, üzmez. Eski toprak bu adamlar, ne yapsalar berbat bir şey olması mümkün değil. Bir albümde rock, sonrakinde dans yapan ekiplere benzemezler...
(“Alone In The Universe” - Jeff Lynn’s ELO)

Biz’in yeni albümü “Dünya Büküldü”de dokuz yeni parça var. İki akustik versiyon ve bir radio edit de dahil 11 şarkı. Biz’in müziği, The National, erken dönem Coldplay gibi şiirsel bir rock sound’u anlayışına sahip. Sözler de bunu destekler nitelikte. “Geceleri Gel”, “Yüksek Islak Derin” ne demek istediğimi daha iyi anlatıyor. Kendi içinde açıla açıla zenginleşen, iyi düzenlenmiş şarkıların ihtiyacı olan, izlerini “Nebula”, “Kapak” gibi şarkılarda sürdüğümüz, mükemmelliği kıracak, esnetecek ufak müdahaleler, biraz tezatlık, belki biraz fırlamalık.
(“Dünya Büküldü” - Biz)

2015’te aşırı övgü almış 4 albüm

-“Art Angels” - Grimes:Tamam, iyi hoş, bakımlı bir indie kızımız. Ama bu albüm dünyayı falan değiştirmez. Bu kadar övgüye yazık.

-“To Pimp a Butterfly” - Kendrick Lamar:Amerikan toplumunu güzel analiz etmiş Lamar, lafını sakınmamış, çok iyi müzik dinlediği de belli. İyi güzel de bütün dünya dergilerinin bir numarasında yer alması abartıdan başka bir şey değil. Güzel bir hiphop albümü. Ötesine kanırtmak, zorlamak niye?

-“No Cities For Love”- Sleater-Kinney:Rolling Stone yıllardır bu kızları öve öve bitiremez. Yetenekliler eyvallah da kuru kuruya bir punk rock sound’u, kime benzettiğimi tam bulamadığım fazla esinlenilmiş bir vokal... Daha iyisi, güzeli her yerde mevcut. Ayrıca bir tane şarkılarını dahi ıslıkla çalamazsınız, hatırlamazsınız. The Clash dinlerim Sex Pistols, New York Dolls, Siouxie dinlerim bunu öveceğime.

-“Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit” - Courtney Barnett:Güzel bir albüm ama ilk beşe koymam. Bu albüme bu kadar övgü sahibini utandırmasa da hem Courtney Barnett’i hem bu yıl içinde albüm yapan diğer değerli sanatçıları utandırır.