Abbas Güçlü

Öğretmenlere 20 bin ek kadro verilmesi büyük bir sevinç dalgası yarattı. Sağlık personeli konusunda da pozitif sinyaller geliyor. Peki ya diğerleri?..

İktisadi İdari Bilimler Fakültesi mezunu İİBF’liler üniversiteli işsizler içerisinde en mağdur olanı.

Hem sayıları çok fazla hem de uzun süredir alım yapılmıyor. Verilen kadro sayısı ise hiç tatmin edici değil.

Mühendislik fakülteleri için de durum farklı değil. Alanıyla hiç alakası olmayan işlerde, çok düşük maaşlarla çalışan mühendislerin sayısı, hızla artıyor. Mesleğin itibarı adeta ayaklar altında.

Hukuk ve Veterinerlik fakülteleri de işsizler kervanına yeni elemanlar kazandırmaya devam ediyor.

Fen ve Edebiyat Fakültesi mezunlarının çalışma alanları da yok denecek kadar azalmaya başladı.

Diğer fakülteler için de durum farklı değil.

Milli Eğitim Bakanı Ziya Selçuk, geçenlerde herkesin üniversite mezunu olması yerine meslek liselerine yönelmeleri gerektiğine vurgu yaparken “Sen ağa, ben ağa, inekleri kim sağa” diyerek Bakanlar Kurulu’ndaki gergin havayı yumuşatsa da gençlerin tansiyonunu düşürebilmiş değil.

Milli Eğitim Bakanı Ziya Selçuk merakla beklenen ek atama müjdesini vererek öğretmenleri sevindirdi.

Şimdi bir de atama takvimi, kimlerin başvuracağı ve branşlara göre dağılım açıklanırsa, öğretmenlerimizin sevinci daha katmerlenecek.

Yok eğer, yine bir sessizlik sürecine girilirse, sevincin yerini tedirginlik alır ki bu da öğretmenlerimizi daha da üzmenin ötesinde bir işe yaramaz!..

Bu arada 3.5 yıldır ailelerinden uzakta kalan öğretmenlerimizi ailelerine kavuşturma zamanı geldi de geçiyor. Müjdeli haberler kervanına onlar da eklenirse çok sevinecekler!..

Adil dağılım

Branş dağılımlarında hep bazı alanlara öncelik verildi. Bazıları ise hep unutuldu. En azından bu atama döneminde adil bir kadro dağılımı olursa, yüreklere su serpilmiş olur. Geleceğe yönelik umutlar artar...

Liselere bu yıl fazladan 600 bin öğrenci başlayacağına göre, branş öğretmeni atamasının artması gerekiyor ama bakanlığın kafası karışık.

Örneğin yeni müfredata göre mi alım yapılacak yoksa mevcut müfredata göre mi?

Türkiye günlerdir 10 yaşındaki Atakan’ı konuşuyor.

Sosyal medya yıkılıyor, gazete ve televizyonlarda da manşetlerde.

Basın toplantıları bile düzenlemeye başladı. Onunla ilgili önceki gün ve dün Instagram ve Twitter’da iki paylaşımda bulundum. Gelin önce onlara bir göz atalım, sonra da gazete ve televizyonları ziyareti sırasında, ayaküstü yaptığımız diyaloğu paylaşalım:

İlk paylaşım:

“O henüz 10 yaşında ama okuduğu kitaplar, ortaya koyduğu filozofik görüşler, gelecek için umut veriyor. O, dudak kıvrılan mahallesindeki okulda okuyor. Her fırsatta örselenen öğretmenlerin elinde yetişiyor. Atakan’ı köklerinden koparmamak gerekir.

Sınav yarışı, umarız onu da köreltmez! Rahmetli Barış Manço’nun programına çıkan çocukları hatırlayın! Onlar da pırıl pırıldı! Onca kitabı ileride de okuyabilirdi. Çocuklar, çocukluğunu yaşamalı ve doğru yönlendirilmeli!..”

İkinci paylaşım:

“Eyvah, Atakan eyvah! Ünlü olmak, sanki onun da kimyasını bozdu! İki gündür okula gitmiyor!

Her şey değişti ama bizim eğitim kurumlarımız ve eğitime yön verenlerimiz hâlâ aynı kafada!

Önümüzdeki 20 yıl içerisinde, bugünkü mesleklerin yüzde 70’i yok olacak deniliyor ama bizim en yeni üniversitelerimiz bile 70 yıl önceki formata göre yapılanıyor. Yani milyonları bulan işsizler kervanına yeni gençler eklemenin ötesine geçemiyorlar. Oysa gelecek için değişimin çoktan başlaması gerekiyordu...

Anaokulundan üniversiteye yönelik mevcut eğitim sistemimiz, bırakın 20 yıl sonrasını, günümüzün bile gerisinde kalıyor.

Meslek çeşitliliğimiz yerlerde sürünüyor.

Dünya bilimine katkı sıralamasında, durumumuz hiç de parlak değil.

Bilim, bilişim, teknoloji, Ar-Ge olmadan yol alamayacağımızı artık sağır sultan bile duydu ama MEB, YÖK ve ÖSYM’nin haberdar olduğunu sanmıyoruz. Öyle olmasaydı, böyle olur muydu?

Peki, ne yapmamız gerekiyor?

Günü kurtarmanın ötesine geçip, geleceği yakalamalıyız...

Ne olur, artık hiç kimse, çocuklarımızı çok sevdiğini ve onların, hem bizim hem de ülkemizin geleceği olduğunu söylemesin!

Başta anne babalar olmak üzere, bunu söyleyen herkesin samimiyetini sorgulaması gerekir.

Niye mi?

Lafın ötesine geçip, onlar için ne yaptık?

Ne olur artık kendimizi kandırmayalım, şapka düşsün kel görünsün!

Eğitimle uzaktan yakından ilgisi olmayan önceki Milli Eğitim bakanları yüzünden, liselere giriş sistemi bu yıl tam anlamıyla tıkanmış durumda.

Öğrenciler bezgin, öğretmenler şaşkın, veliler perişan, MEB ise her zamanki gibi vurdumduymaz!

Sistem tıkandı

Liselere bu yıl 1.8 milyon öğrencinin başlaması bekleniyor.

Arada fire olur mu?

Olmaması gerekir. Çünkü liseler de zorunlu eğitim kapsamında.

Peki, liselerde bu yıl 1.8 milyon öğrenciyi alacak kadar kontenjan var mı? Evet demek mümkün değil!

Öğretim kurumları eğitimin, öğrenmenin, aydınlanmanın ve en önemlisi de insan olmanın Kâbe’sidir.

Bir mimarın taştan yarattığı heykeller gibi okullar da öğrencileri geleceğe hazırlayan mekânlar, öğretmenler de bu değişimin mimarlarıdır.

Okullarda elbette Matematik’ten Kimya’ya, Türkçe’den İngilizce’ye çok şey öğretilir ama en çok da insani değerlerin kazandırılması gerekir.

Örneğin sevgi, saygı, aidiyet; örneğin sanat, spor, felsefe; örneğin, üretim, tasarruf, liyakat; örneğin misyon, vizyon, inovasyon; örneğin tarih, kültür, etik değerler...

Ama bütün bunları bir kenara itip, sadece sınav odaklı bir eğitime yönelip, çocuklarımızın kafasını sınav bataklığına gömersek, hataların en büyüğünü yaparız!

Ve biz bu hatayı çok uzun yıllardır yapıyoruz!..

Bu yüzden de okuduğu okulun, yaşadığı kentin, ülkenin tarihini bilmeyen, çalıştığı kurumun ve yaptığı işin önemini kavramayan, gelecekten çok, günü kurtarmaya çalışan, milli değerler gibi evrensel değerler de umurunda olmayan, kafasını sosyal medyadan kaldırmayan dijital bir nesil geliyor.

Artıları da çok, eksileri de. Hayat, elbette onların hayatı, istedikleri gibi kurgulayabilirler ama sanki el yordamıyla yol almanın ötesine geçemeyenlerin sayısı çok fazla.

Eğitimde ciddi sorunlarımız var ama hiçbiri çözülmeyecek gibi değil. Minik dokunuşlarla mükemmel sonuçlar alınabilir.

Bunu daha önce başardık, yine başarabiliriz. Örneğin, Anadolu’nun en ücra köşesindeki, en fukara öğrencilere de yabancı dil öğretebiliyorduk, şimdi kentlerdekilere de öğretemiyoruz.

Peki ama neden?..

Yabancı dil konusu Türk eğitim sisteminin en tartışmalı konularından biri.

Yıllarca, yabancı dille eğitim mi yoksa yabancı dil destekli eğitim mi tartışmaları yaptık içinden çıkamadık.

Basamaklı kur, süper lise gibi çok farklı sistemler denedik, elimize yüzümüze bulaştırdık.

Anadolu liseleri gibi mükemmel işleyen bir uygulamaya sahipken, onu da çökerttik.

Çok az lise dışında hazırlık sınıflarını kaldırıp, bazı derslerin yabancı dille yapılmasına son verdik. Daha da vahimi, her okula Anadolu lisesi tabelası astık, o da yetmedi, okullarımızı nitelikli, niteliksiz diye ayırdık, daha da beteri olmaz derken, sınavla öğrenci alan, almayan liseler diye okullarımızı iyice ayrıştırdık.