Deniz Sipahi

İz­mir’de ho­şu­ma gi­den bir kon­sen­sus oluş­tu. Bir­kaç gi­ri­şim­ci bir ara­ya gel­di ve Tek­no­po­lis adın­da bir bi­li­şim şir­ke­ti kur­du. Tek­no­po­lis ge­le­ce­ği ka­zan­mak, ge­le­ce­ği ya­ka­la­mak is­ti­yor.
Bu­nun için bir­kaç ki­şi­nin kat­kı­sı de­ğil, müm­kün ol­du­ğun­ca çok or­tak­lı bir olu­şum ya­rat­mak is­te­ni­yor. 50’den fazla birey, daha doğrusu girişimci...
Çok fi­kir de­mek, Tek­no­po­lis’in de hız­lı bü­yü­me­si de­mek. Özel­lik­le di­ji­tal plat­form­lar­da bil­gi­nin ya­yıl­ma­sı, bil­gi­nin pay­la­şıl­ma­sı çok da­ha önem ka­za­nı­yor. Pe­ki bu kon­sen­su­sun ilk gi­ri­şi­mi ne ol­du?

Ya­ni vi­de­o ta­ban­lı bir web si­te­si...
Bu­ra­ya

Müt­hiş bir ses­siz­lik var. Du­yar­sız­lık de­mek bel­ki de da­ha doğ­ru...
Tür­ki­ye ta­ri­hi­nin en zor dö­nem­le­rin­den bir ta­ne­sin­den ge­çi­li­yor, de­mok­ra­si­nin en önem­li un­sur­la­rın­dan bi­ri olan si­vil top­lum ör­güt­le­rin­den tep­ki yok.
Her tür­lü id­di­a ka­mu­oyun­da pay­la­şı­lı­yor, ku­rum­lar ze­de­le­ni­yor, ol­maz­sa ol­maz birta­kım de­ğer­le­ri­miz yok edi­li­yor, tır­pan­la­nı­yor ama yi­ne de bir ses çık­mı­yor.
Ada­let za­rar gö­rü­yor, hu­ku­ku din­le­yen yok.
İşi­ne ge­len ka­rar­la­ra say­gı gös­te­ri­yor, işi­ne gel­me­yen ver­yan­sın edi­yor.
İl­le de ta­raf ol­ma­nız is­te­ni­yor.
Bir ta­ra­fın ya­nın­da ol­ma­nız, o

Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı Hilmi Güler, Sivaslılara sesleniyor:
“Değerli Sivaslılar, sondaj makinelerinizi hazır edin. Daha derine inecek, sondaj makineleriyle deleceğiz. Daha önce sondaj 20 bin metreydi, şu an 200 bin metreyi geçti, hedefimiz 1 milyon metre sondaj. Özellikle Ege Bölgesi’nde jeotermal, doğalgazla yarışabilecek durumda...”
Son derece yerinde bir tespit...
Tamam da...
Bunun için ne yapılmış, geriye dönüp bakmak lazım.
Enerjinin giderek önem kazandığı, dünyadaki oyunların bu alanda olduğu bir dönemde yerel kaynaklardan yeterince yararlanmamak bir çelişki değil mi?
Doğalgaza endeksli bir enerji politikası ne kadar geçerli olabilir?

Öğ­ren­ci Seç­me Sı­na­vı (OSS) lis­te­le­ri­ni fark­lı fark­lı yo­rum­la­yan­lar var.
Ba­zı çev­re­ler li­se­le­ri bi­ti­ren­le­rin sı­nav so­nuç­la­rı­na gö­re İz­mir’in kö­tü ol­ma­dı­ğı­nı sa­vu­nu­yor, ba­zı­la­rı da ayırt et­me­den o il­den gi­ren her­ke­sin ba­şa­rı de­re­ce­si­ne gir­me­si ge­rek­ti­ği­ni söy­lü­yor.
İkin­ci gö­rüş­te olan­la­rın lis­te­si­ne gö­re du­rum kö­tü... Hat­ta fe­la­ket...
Ge­ri­ye gi­diş 2003’te baş­lı­yor.
İz­mir o yıl 11’in­ci, 2004’te 10’un­cu, 2005’te 15’in­ci, 2006’da 31’in­ci, 2007’de 37’nci ola­bi­li­yor.
Bu kez ise 52’in­ci...
Han­gi lis­te­yi ka­bul eder­se­niz edin, bu fo­toğ­raf be­nim

Şu su me­se­le­si­ne uzun za­man gir­mek is­te­me­dim. İz­le­yip yak­la­şım­la­rın, açık­la­ma­la­rın sey­ri­ni gör­mek is­te­dim.
Her şey tam dü­şün­dü­ğüm gi­bi ol­du. Med­ya An­ka­ra’ya Kı­zı­lır­mak su­yu­nun ve­ri­lip ve­ril­me­di­ği­ni tar­tış­tı­ğı bir gün­de, An­ka­ra Bü­yük­şe­hir Be­le­di­ye Baş­ka­nı Me­lih Gök­çek çık­tı ve de­di ki...
“Siz bi­ze de­ğil asıl İz­mir’in su­yu­na ba­kın...”
Bir an­da göz­ler İz­mir’e çev­ril­di.
Kim­se “Sa­yın Baş­kan, İz­mir’i de tar­tı­şı­rız ama sen gel şu Kı­zı­lır­mak me­se­le­si­ni bi­ze an­lat” de­me­di.
Ku­rak­lı­ğın et­ki­le­ri­ni gi­de­rek ar­tır­dı­ğı bir dö­nem­de

Ba­zı ün­lü spor­cu­la­rın ak­tif ha­yat­la­rı­nı ta­mam­la­dık­tan son­ra si­ya­se­te gir­me­le­ri gö­rü­len bir şey... Ço­ğu özel­lik­le de fut­bol­dan ka­zan­dık­la­rı pa­ra da­ha ca­zip gel­di­ği için tek­nik di­rek­tör ola­rak yo­lu­na de­vam edi­yor ama si­ya­se­ti de ter­cih eden­ler yok de­ğil.
Ör­ne­ğin ge­çen yıl Fe­ner­bah­çe’yi ça­lış­tı­ran Zi­co, 199092 yıl­la­rı ara­sın­da Fer­nan­do Col­lor de Mel­lo hü­kü­me­tin­de Spor Ba­kan­lı­ğı yap­mış­tı.
Tür­ki­ye’de F.Bah­çe Tek­nik Di­rek­tö­rü ola­rak Zi­co ken­di­ni bir tür­lü spor ba­sı­nı­na ka­bul et­ti­re­me­se de Bre­zil­ya­lı­lar ha­la ün­lü fut­bol ada­mı­nın

Sa­yış­tay’ın ra­po­ru or­ta­da... Bü­yük­şe­hir­ler­de­ki imar ya­pı­sı tam bir fe­la­ket...
Dü­zen­siz ve ka­çak ya­pı­laş­ma al­mış ba­şı­nı git­miş.
İs­tan­bul’un yüz­de 70’i, An­ka­ra’nın yüz­de 40’ı, İz­mir’in yüz­de 60’ı ka­çak...
Bun­lar tes­pit edi­le­bi­len­ler...
Ya­ni ben bu ora­nın çok da­ha va­him ol­du­ğu­nu dü­şü­nü­yo­rum.
İs­ta­tis­tik­te Tür­ki­ye’nin son yıl­lar­da müt­hiş bir aşa­ma kay­det­ti­ği­ne ina­nı­yo­rum ama yi­ne de bir­çok ko­nu­da ol­du­ğu gi­bi şe­hir­leş­me ala­nın­da­ki ra­kam­la­rın tam an­la­mıy­la ger­çe­ği yan­sıt­tı­ğı­nı dü­şün­mü­yo­rum.
De­mek ki or­ta­da sı­kın­tı­lı bir

Emekli öğretim görevlisi Ömer Faruk Kara diyor ki... “Kültür balıkçılığı Türkiye kayıtlı balık üretiminin ancak yüzde 20’sini üretiyor. Bu üretimde en büyük girdi bilindiği gibi yemdir. Oysa doğadan üretilen balığın en büyük girdisi mazottur. Önemli olan, canlı sucul kaynaklardan optimum sürdürülebilir düzeyde avcılık yapıp yapamadığımızdır. Bu da bir yarımada olan ülkemizin bir balıkçılık politikasının olup olmadığıdır. Eğer bir balıkçılık politikası varsa, bu politika, teorik ve uygulamalı deniz biyolojisi, balıkçılık biyolojisi veya su ürünleri eğitim özgeçmişine sahip kişilerin yönetiminde midir? Bu sorunun yanıtı maalesef hayır. Balıkçılığımız, 1972 yılından beri Tarım Bakanlığı bünyesinde bazen genel müdürlük, bazen sıradan bir daire düzeyinde günümüze kadar icraat yapmıştır. Genelde ziraat mühendislerine istihdam yaratmak için kurulan su , Tarım Bakanlığı’ndan alınıp asıl sahiplerine verilmiyor. Bakanlıkta müsteşarından daire başkanına