Deniz Sipahi

Ön­ce des­tan ya­zan Türk Mil­li Ta­kı­mı’nı kut­la­ya­rak ya­zı­ya baş­la­ya­yım. Ger­çek­ten de müt­hiş bir iş ba­şar­dı­lar. De­va­mı­nı el­bet­te is­ti­yo­ruz ama bu so­nuç bi­le Tür­ki­ye’nin gu­rur­lan­ma­sı için ye­ter­li­dir. Ge­le­lim bi­zim ko­nu­mu­za...
Di­yor­lar ki...
“Fut­bol ge­ri kal­mış ül­ke­le­rin işi...”
Bu­na ka­tıl­mı­yo­rum.
Çün­kü rey­ting­ler tam ter­si­ni söy­lü­yor.
UE­FA, iz­len­me oran­la­rın­dan son de­re­ce mem­nun.
Tür­ki­ye-Por­te­kiz ma­çı yüz­de 80’e ulaş­mış.

1999’un ilk ay­la­rı...   Yak­la­şan ye­rel se­çim­le­re gün­ler kal­mış.
Müt­hiş bir ko­şuş­tur­ma...
Ka­ğıt­lar ha­va­da uçu­şu­yor.
Pro­je­ler, fi­zi­bi­li­te­ler...
He­sap­lar, ki­tap­lar...
Za­man­la bir ya­rış var.
Bir yan­dan se­çim bil­dir­ge­si ha­zır­la­nı­yor.

En sı­kın­tı­lı gün­ler­de bi­le Tür­ki­ye’nin ge­le­ce­ği­ne hep inan­mı­şım­dır. Türk in­sa­nı­nın ya­ra­tı­cı ve kriz­le­ri çöz­me be­ce­ri­si­ni ör­nek gös­ter­mi­şim­dir. Bu­gün de ka­ram­sar de­ği­lim. Ama ba­zı en­di­şe­le­rim var.
Uzun za­man­dır hü­kü­me­ti, bü­rok­ra­si­si­ni uya­rı­yo­ruz. Dı­şa­rı­dan na­sıl al­gı­la­nı­yor bi­le­mem ama bu eleş­ti­ri­le­ri da­ha iyi bir Tür­ki­ye is­te­di­ği­miz için ya­pı­yo­ruz. Han­gi hü­kü­met olur­sa ol­sun; biz söy­le­dik­le­ri­ne de­ğil, ic­ra­at­la­rı­na ba­kı­yo­ruz. Va­tan­da­şı­mız mem­nun mu, genç­le­ri­miz ge­le­cek­le­rin­den umut­lu mu, de­mok­ra­si­miz

Ba­ka­lım da­ha ne­ler gö­re­ce­ğiz, ne­ler du­ya­ca­ğız?
Ka­na­da’ya il­ti­ca et­miş, ye­di yıl son­ra Tür­ki­ye’ye ge­ri dö­nüş ya­pan Nu­ray Ca­nan Be­zir­gan, “Ata­türk’ü de­ğil, Hu­mey­ni’yi se­vi­yo­rum” di­yor.
İn­gi­liz hi­ma­ye­sin­de ya­şa­ma­yı ter­cih et­ti­ği­ni söy­lü­yor, bel­ki de bu sa­ye­de ba­zı ya­sak­la­rın kal­ka­ca­ğı­nı ifa­de edi­yor.
Can­lı ya­yın­da ta­rih­sel de­rin­li­ği ol­ma­yan bir ta­kım ana­liz­ler ya­pı­yor. Bel­li ki, söy­le­dik­le­riy­le il­gi­li bir ki­tap oku­ma­mış, bir in­ce­le­me yap­ma­mış.
Bir­çok ki­şi­nin tav­rı gi­bi ku­lak­tan dol­ma bil­gi­ler­le ha­re­ket edi­yor. Ta­rih­sel ger­çek­ler­le

“AKP’li Sayın İl Genel Meclisi üyeleri...” “AKP değil, Ak Parti, diyeceksiniz...”
“AKP’li sayın üyeler...”
“Parti tüzüğünde, partinin kısa adının Ak Parti olduğu yazıyor. Nasıl ki insanlara ya da nesnelere istediğiniz isimle hitap edemezseniz Adalet ve Kalkınma Partisi’ne de AKP diyemezsiniz...”
“Bana Ak Parti dedirtemezsiniz...”
“AKP’nin tüzüğünün sadece AKP üyelerini bağlar. AKP denmesinden niye alındığınızı anlamıyorum. Partilerin kısaltmaları Türkiye’de baş harfleriyle olur.”
“Adalet ve Kalkınma Partisi’ne ‘AKP’ demek lakap takmaktır. Siz bu çatının altında böyle söyleyemezsiniz. Eğer bu parti üyelerinin istediği şekilde hitap etmezseniz sözünüz kesilir.”
“Ben size Hakko desem kabul eder misiniz?”

Yıl 1994...
Da­ha ge­liş­kin em­bri­yo hüc­re­le­ri­nin ilk klon­la­ma­sı­nı Ne­al First ger­çek­leş­tir­di. En az 120 hüc­re­lik bu­za­ğı em­bri­yo­su klon­lan­dı. Bu çok hüc­re­li inek em­bri­yo­su­nun çe­kir­de­ği çı­ka­rıl­dı ve çe­kir­dek yu­mur­ta hüc­re­si­ne ak­ta­rıl­dı.
1996...
Ian Wil­mut, Ne­al First’ün de­ne­yi­ni ko­yun­lar üze­rin­de yap­tı. An­cak em­bri­yo hüc­re­le­ri­nin çe­kir­de­ği­ni al­mak için hüc­re­le­rin du­rak­la­ma dö­ne­mi­ne gel­me­si­ni bek­le­di. Son­ra çe­kir­dek­le­ri çı­ka­rıp yu­mur­ta hüc­re­si­ne ak­tar­dı.
1997...
Dr. Wil­mut, al­tı ya­şın­da­ki bir ko­yu­nun me­me hüc­re­sin­den

Ne de­miş Tur­han Arınç... “Biz İz­mir’de AKP’nin se­çim ka­zan­ma­ma­sı için ge­re­kir­se ge­nel baş­ka­nı­mız­la gö­rü­şür CHP’yi des­tek­le­ye­bi­li­riz. Ta­bii bu it­ti­fak ni­ye­ti­miz­de CHP’nin tu­tu­mu, tav­rı ve gös­te­re­ce­ği aday­lar da çok önem­li. İz­mir Bü­yük­şe­hir Be­le­di­ye Baş­ka­nı Aziz Ko­ca­oğ­lu, ger­çek­ten sev­di­ğim, dü­rüst sa­mi­mi bir in­san­dır. O dö­nem gel­di­ğin­de Ko­ca­oğ­lu mu, baş­ka­sı mı de­nir­se bu­na gö­re otu­rup dü­şü­nü­rüz...”
De­mok­rat Par­ti­li bi­ri Cum­hu­ri­yet Halk Par­ti­li bir si­ya­set­çi­ye bu­nu söy­le­ye­mez mi?
Ya da AKP’li bir si­ya­set­çi CHP’li bir

Gazeteleri okuyorum, televizyonları izliyorum.
Hükümete yakın kişilerin görüşleri Anayasa Mahkemesi’nin aldığı karara siyasi bir proje olarak yorumluyorlar.
Ama Türkiye’nin demokratik, laik ve hukukun üstünlüğüyle yönetilen bir ülke olduğunu hep es geçiyorlar.
Başbakan Recep Tayip Erdoğan’ın “Velev ki bir siyasi simge olarak taktığını düşünün. Bir siyasi simge olarak takmayı suç kabul edebilir misiniz? Simgelere bir yasak getirebilir misiniz? Sembollere bir yasak getirebilir misiniz?” diye başlayan cümlenin ve sonrasında atılan adımların; hesapsız kitapsız, toplumun değişimin dinamiklerini hesap etmeden yapılan hamlelerin Türk toplumunu hangi ruh haline getirdiğini hep birlikte yaşıyoruz.
Ben bu süreçte birçok yazı kaleme aldım.
Bugün de aynı noktadayım.
1- AKP Avrupa Birliği’ne sarıldıkça, reformlara imza attıkça toplumun geniş kitlelerinden destek görürken, bu hedeften uzaklaşmaya başladığı günden bu yana da yalpalamaya devam ediyor. Unutulan reformlar, unutulan sözler AKP için