Güneri Cıvaoğlu

       Asgari ücret, bu yılbaşından geçerli olmak üzere, 60 milyon TL net oldu.
      1 Temmuz 1999'da, ikinci kez düzenlenecek.
       Böylece...
       Yıllardır dile getirilen istek, gerçekleşmiş bulunuyor.
       Memur maaşlarının ve toplu sözleşmelerde işçi ücretlerinin, emeklilerin aylıkları, 6 ayda bir düzenlenerek, enflasyonun etkilerine karşı nasıl korunuyorsa, asgari ücretin de aynı takvimi izlemesi gerekir.
       Bu uygulama, sosyal adalet ve hukukta eşitlik çerçevesi içindedir.
       Çalışan kesimler, enflasyona karşı böyle kademeli ücret ve maaş zamlarıyla korunurken, toplumun en dar gelirli kesimini dışlamak yanlıştı.

      Öcalan'ın Rusya'ya gitmediği, çarşambayı perşembeye bağlayan gece, Ankara'da Rusya Büyükelçiliği tarafından bizim Dışişleri'ne "resmen" bildirildi.
       Aynı gece Roma Büyükelçimiz İnal Batu da, kendi özel kaynaklarıyla Öcalan'ın Roma'da tarafına verilen konutta olduğunu doğrulattı.
       Zaten...
      İtalya, Apo'nun Rusya'ya uçması için şenlik bile düzenler.
      İtalya Dışişleri Bakanı Dini, sırf bu amaçla Moskova'ya gitmişti.
      Öcalan'ın kabul edilmesini sağlamaya çalışmıştı.
       Ama, elleri boş dönmüştü.

      Yalım Erez, hükümeti kurma görevinin kendisine verileceği ön işaretlerini, 48 saat önce almıştı.
       Peki...
      Cumhurbaşkanı Demirel, neden bekledi?
       Bu sorunun cevabı, "Erez'in güvenoyu için Meclis çoğunluğu sağlayabilmek olasılığını ölçmekti."
       Demirel, demokrasinin geleneği sayılan en büyük parti liderine hükümet kurma görevini vermek yerine, ikinci kez riskli bir görevlendirme yapamazdı.
       Yıpranırdı.
       Bu nedenle, sessiz, derinden ve etkin bazı girişimlerin sonucunu bekledi.

      "Zorladığım kapının arkasındakileri görebilseydim, o kapıyı açtırmaya hiç çalışmazdım."
      (Yazarı bilinmiyor.)
       Gerçekten...
       Başkentten hükümet kurma görüntüleri, kimileri için bu sözü anımsatmakta.
       Herşey, yıkmanın, yapmak kadar kolay olmadığını göstermekte.
       Dün sabahtan itibaren, Başbakan adayları üzerine yorumlar yapılmaktaydı.
       Sonunda...

      İtalya Hükümeti'yle, Abdullah Öcalan'ın iki avukatı arasında son derece gizli yürütülen pazarlıkların odak noktasında Güney Afrika Cumhuriyeti var.
       Avukatları, "Öcalan'ın, Mandela yönetimindeki Güney Afrika Cumhuriyeti'ne gönderilmesini" istiyorlar.
      Mandela ile Öcalan arasında uzun süredir bir iletişim ve yakınlık var.
      Mandela'ya göre, Öcalan - güya - bağımsızlık mücadelesi verdiği için kendisiyle aynı paralelde. (!)       Mandela, daha önce Atatürk Ödülü'nü almayı reddetmişti.
       Bu küstahlığı nedeniyle, Türkiye'de büyük tepki toplamıştı.
      Türkiye'de sevilmediğini bilmektedir.
       İşte bütün bu nedenler alt alta toplandığında, Türkiye'yi bölmek çabasındaki örgütün başına, Mandela'nın kucak açması ve onun da Mandela'nın ülkesini istemesi doğal.

      Amnon Veinstein keman yapımcısı.
       Onunla, ünlü Orkestra Şefi Yoel Levi'nin yönettiği Cihat Aşkın konseri sonrası tanıştık.
       En keyifli yemek sohbetlerinden biriydi.
      Amnon Veinstein'ın dudak kenarlarından çenesine inen Lech Walesa tarzı kır bıyıkları... Çocuksu saflıkla zeka pırıltılarının hoş bir karışımı olan bakışları... Birer gizemli mesaj veren Uzakdoğu yüzükleriyle dolu parmakları... Dinleyenleri sarıveren sesiyle, çok ilginç bir kişilik.
       Dünyanın en ünlü keman virtüözleri Pinhas Zukerman, Slomon Mintz, Matan Givol, onun kemanlarını çalıyor.
       Babası ise, bugün dünyanın en iyi keman virtüözü sayılan İshak Perlman'ın ilk kemanlarını kendi elleriyle yaparak ona armağan eden usta. İshak Perlman'ı, babası, Tel Aviv yakınlarındaki Amnon Veistein'ın babasının keman imalathanesine getirmiş.
       Baba Veinstein, İshak'ın keman çalışını dinlemiş.

      "Bir kapının kapalı olduğunu anlamak için, o kapıyı itmek gerekir."
       Ecevit, bunu yaptı.
       Bütün kapıları denedi, hepsi kapalıydı.
       En geç hafta başında, görevi Demirel'e iade etmesi büyük olasılık.
       Sıradaki formüllere gelince...
       Önce, Sümer Oral...
       Yıl 1980.

      Tomahawk füzeleriyle vurulan, Irak'ın despotu Saddam Hüseyin için bazı bölümlerini daha önce de yazdığımı sandığım bir anımı ve gözlemlerimi yansıtayım...
      Körfez Savaşı henüz başlamamıştı.
       Bir grup gazeteci, Bağdat'ta, Saddam Hüseyin tarafından kabul edildik.
       Ama ne kabul!
       Sabah erkenden, kaldığımız otelin büyük salonunda bir araya getirildik.
       Nereye gideceğimiz, kiminle görüşeceğimiz açıklanmadan, otomobillere bindirildik.
       Belki, ikinci sınıf bir yöneticiyle konuşacaktık... Belki, Saddam'ın kendisiyle...