Abbas Güçlü

Eğitimle ilgili hemen herkes bir şeyler söylüyor. Akademik bakışa dış çevreler, politik ve çıkara dayalı olana da eğitimciler sıcak bakmıyor.
İktidarla muhalefetin, halkla aydınların, öğrenci ile öğretmenlerin ortak noktada buluşamadıkları konuların en başında eğitim ve bilim geliyor.
Üniversite - sanayi işbirliği teranesi kırk yıldır dillendiriliyor. Ama hala bunu gerçekleştirebilmiş değiliz.
Ülkemizin ne bir bilim politikası var ne de insan gücü.
Ne üniversiteler iş dünyasını beğeniyor, ne de işverenler üniversiteyi!
Bilimi referans alanımız ise yok gibi!

Genç Bakış’ta önceki gece, son haftaların tartışmalı konusunu “milliyetçilik” ele alındı.
Ankara İhsan Doğramacı Bilkent Üniversitesi’nde gerçekleşen programa, öğrenciler gibi ekran başındakilerin de ilgisi müthişti.
Prof. Dr. İlber Ortaylı’nın konuk olduğu programda Osmanlı’dan günümüze ve dünyadaki milliyetçilik akımları ele alındı. İşte programdan satır başları:

Türkiye hep vardı!
- Amerika gibi bir ismi bize getirmek istiyorlar. Bu ülkeye Türkiye ismini biz vermedik. 12. yüzyılda İtalyanlar tarafından verilmiş. Türkiye ya da Türkmeniya diye. O isim verildiği zamanlarda Batı Ege hariç sınırlar bugünküne yakındı.

Öğrenciler deli gibi çalışıyor. Niye?
Daha iyi bir okula girmek için.
Ama gelinen son nokta, öylesine kapkara ki verdikleri onca mücadeleye isyan ediyorlar.
İşsizliğin en yüksek olduğu kesim, üniversite mezunları.
Ödüllendirileceklerine, adeta cezalandırılıyorlar.
Bu yüzden de yükseköğretime olan talep giderek azalıyor.
Her yıl on binlerce kontenjanın boş kalması bu yüzden.

Bugüne kadar, hocaların maaşı konusunda, yüzü aşkın yazı yazdım. Çünkü onlar, bunu fazlasıyla hak ediyor.
Dünden bugüne gelen iktidarların hepsi de, öğretmen ve öğretim üyeleri için hep en iyisini istedi ama sayıları o kadar çok ki, en ufak bir artış bile bütçeye, ağır yükler getirdi. Bu yüzden de bazen kısmi zam aldılar, çoğu zaman da verilen sözler havada kaldı.
Öğretmenler ve üniversite öğretim elemanları, maaşları sürekli eridiği için yine böyle bir sürecin içinden geçiyorlar.
Diğer mesleklerden farkları, tüm harcamaların yanı sıra, bir de okuyup, araştırmaları gerekiyor. Yani onların asıl besini, okumak, araştırmak ve en önemlisi de üretmek. İşte onun için de para gerekiyor!..
Hocalar bu konuda konuşmayı çok sevmiyorlar. Fırsatını bulan vakıf üniversitelerine ya da özel sektöre kaçıyor. Devlet ve bilim aşığı olanlar ise zor koşullarda idare etmeye çalışıyor. Ama sıkıntılılar. Kendileri için olmasa bile aileleri ve öğrencileri için zam istiyorlar.
İşte bunu en iyi dile getiren mektuplardan birisi:

Bir milyonu aşkın 8. sınıf öğrencisinin katılacağı Seviye Belirleme Sınavı SBS için başvurular dün başladı. Ama hala kafaları kurcalayan pek çok soru var. Örneğin:
* SBS, daha önce açıklandığı gibi son kez mi yapılıyor?
* Anadolu liseleri ve kolejler için ortak sınav yapılıyor, tercih ve yerleştirmeler de yine tek elden mi yapılacak?
* Şişirilmiş notlar, SBS’deki dengeleri altüst ediyor. Sınavda başarılı olan değil, şişirilmiş notları olan öne çıkıyor. Bu, bu yıl da aynen devam edecek mi?
* MEB’in yine daha önce açıkladığı karara göre, nüfusu az olan yerlerdeki fen liseleri kapanacak mı?
* Kayıt sisteminde değişiklik olacak mı? Yine, en iyi okullarda binlerce kontenjanın boş kalmasına seyirci olunacak mı?

Çuvaldızı her zaman, herkes, kendisine batırmaz. Çünkü kabahatli, hep başkalarıdır!
Eğitimde de durum farklı değil. Ama bu kez, çocuklarının daha iyi bir eğitim almaları konusunda olmazı başaran öğretmen bir ailenin verdiği mücadele ve özeleştiriye şahit olacaksınız.
Aslında onların hikayesi, hepimizin hikayesi...

Hata kimde?
“Biri 13, diğeri 21 yaşında iki kızı olan emekli öğretmenim. Eşim de okul müdürü.
Tüm hazinemiz evlatlarımız, bu nedenle kazancımızı onların eğitimine harcıyoruz.

Üniversiteler tek tip olmaktan çıkıyormuş. Keşke. Ama umarız bunu da ellerine yüzlerine bulaştırmazlar. Bu konuda fazla uzağa gitmeye gerek yok.
Altına imza attığımız Bologna Antlaşması’nın gereği yerine getirilsin yeter.
Avrupa’da yükseköğrenim düzenini aynı çatı altında toplamayı amaçlayan Bologna Süreci, üniversitelerde 3+2 eğitim sistemini öngörüyor. Ayrıca meslek yüksek okullarında da modüler sistem hakim. Kimi bir yıllık, kimi de üç yıllık.
Bakalım bizdeki nasıl olacak?
Ve umarız enine boyuna iyice araştırılıp, tartışılıp, denklik sorunları çözüldükten sonra uygulamaya geçilir...

Peki bu mümkün mü?

Bekara karı boşamak kolay diye bir atasözümüz var, ağzı olan konuşuyor diye de...
Sınavlar konusunda da aynen öyle bir tablo yaşanıyor.
Bu sözler sanki bugünler için söylenmiş.
Konuşanların, belli ki, ne eğitimle ne de sınavlarla uzaktan yakından hiçbir ilgileri yok.
Olsa böyle mi konuşurlardı!..
Hani uzun yol boylarında, kendi pişir kendi ye lokantaları var. Gidip eti alırsın, mangal hazırdır, oturur pişirirsin yersin. Ne karışan olur ne de görüşen. Yeri ve eti iyi seçmişsen, bir de pişirmesini biliyorsan, tadından geçilmez. Ama yok eğer, yer ve et seçimi konusunda başarısızsanız, hele bir de mangal başına ilk kez oturuyorsanız, hem kendiniz yandınız hem de çevrenizdekiler...
Kendi sınavını kendin yap döneminde de böylesi onlarca farklı örnekle karşılaşacağız. Çünkü güvenilir bir sınav sistemi oluşturmak, çok ciddi bir uzmanlık işidir...