Doğan Heper

‘Bu ülke adam olmaz.” Bu cümle, bu tabir yanlış. “Bu ülkeyi yönetenler adam olmaz.”
Daha doğru.
Baksanıza her gün bir yolsuzluk haberi çıkıyor.
Gazeteler ve TV’ler bu haberlerle dolu.
Politikacıların hepsi yolsuzluk peşinde diyemeyeceğim, çünkü bu bir bulaşıcı hastalık değil.
Ama namuslular namussuzları neden ayıklayamıyor, hayret ediyorum.
* * *

Ben sistemi hep eleştiriyorum. Bu köşeye göz atanlar bilir. Bu yıllarca böyle oldu. Şu sözü hep tekrar ediyorum: “Daha iyisi bulunana kadar demokrasi”...
Yani demokrasi “bulunmaz Hint kumaşı” değil. Mecburen bu sisteme evet diyoruz. Mevcudun en iyisi olduğu için... Çünkü, daha iyisi, yani halk iradesini daha iyi ifade eden bir sistem bulunamadığı için.
Bulunursa demokrasi de gider.
Çünkü bu rejimin, yani demokrasinin kendisiyle çelişen uygulamaları önleyemediğini görüyoruz.
* * *
Türkiye’ye bakalım.
Bu ülkede demokrasi var, diye iftihar ediyoruz.

Erdoğan Davos’ta bir konuştu, pir konuştu, dünya ayağa kalktı.
Aslında ayağa kalkan Erdoğan’dı ama dünya da onunla birlikte hareketlendi.
Bu hareket devam ediyor.
Daha ne kadar sürecek göreceğiz
Çünkü, sürmesinde özellikle AKP için yarar var.
* * *
İlk gün gazetelerimiz üçe ayrıldı. Tarafsız manşet atanlar: Milliyet, Hürriyet, Cumhuriyet.

‘6-7 Eylül olayları” her eylül ayında sil baştan gündeme gelir. Bu defa eylül ayı olmadığı halde yine “6-7 Eylül olayları” konuşuluyor. Bu kez o olayları konu alan bir film nedeniyle.
Ben bu filme henüz gitmedim ama 6-7 Eylül olaylarını birçoğunuz gibi, yaşadım. Ve o günlerde meydana gelen olayların münakaşalarını TV’lerde izledim.
İlginç bir tartışma da geçen gece “Teke Tek” programında vardı.
Bu programda konu “6-7 Eylül olayları tertip miydi?” cümlesiyle özetlenebilirdi.
En dikkat çekici konuşmacılardan biri ise 6-7 Eylül olayları sırasında İçişleri Bakanı olan ve 27 Mayıs’ta intihar eden Dr. Namık Gedik’in oğlu Arda Gedik’ti.
Gedik, aksini savunanlara karşı kesin konuştu: “6-7 Eylül olayları o günkü hükümetin tertibi değildir.”
Hatta Gedik, emekli Orgeneral Sabri Yirmibeşoğlu’na, “Kanaatim budur demekle olmaz, 6-7 Eylül olaylarının olacağından hükümetin haberi var diyorsanız, delilleri açıklayın” diye de adeta meydan okudu.

Böyle gitmez, gitmemeli... Liderler acele toplanmalı, son olayların, Ergenekon’un siyasi tarafı var. Onu ele almalı.
Adli taraf yargıya, askeri taraf Silahlı Kuvvetler’e bırakılmalı, ve siyasi taraf liderlere gündem teşkil etmeli.
* * *
“Susurluk”ta 72 milyon birlikti, Ergenekon’da ayrı.
Niye?
Bu ayrılık ülke yararına mı?
Hayır.

Türkiye şimdiye kadar olmadık şekilde karışık. Bakın ne küresel ekonomik kriz, ne de bölgemizdeki sıcak savaş, ne de AB ile aramızın soğuması, ne işsizlik, ne kapımızı adeta çalmayı âdet haline getiren enerji eksikliği, ne ekseriyetin yoksulluğu bu ülke yöneticilerinin umurunda.
Onlar bir oyuncak buldular, onunla vakit geçiriyorlar.
Ergenekon.
Bu da AKP iktidarının iktidarsızlığını gösteriyor.
Zor işleri, sorunları çözmek yerine “laga luga”yla vakit geçirmek daha kolay değil mi?
* * *
Önce Ergenekon’u ikiye ayırmak lazım.

İsrail Gazze’de kara harekâtına 20 bin askerle başladı ve Gazze’nin aşağı yukarı yarısını işgal etti. Yani, Gazze’yi ikiye böldü.
Filistin zaten ikiye bölünmüş durumdaydı, bu bölünmeyle, Filistin’in bütünlüğüne tuz biber ekilmiş oldu.
* * *
Son lafı baştan söyleyelim.
Sorun, bugün ateş kesip Gazze savaşından önce elinde kalan bölgelerde Filistinlilerin devlet kurması ve bu devletin İsrail’e kabul ettirilmesiyle biter.
Ama bu, İsrail’in hedeflerine aykırı sayılmaz mı?
Sayılır.

Bir hükümetin başlıca görevi nedir? Halkın mutluluğunu sağlamak.
Peki, o halk bölük pörçük hale gelirse mutlu sayılır mı?
Hayır.
Türkiye’nin 72 milyonu da mutlu değil.
Çünkü parça parça oldu, bölük pörçük hale geldi. Birbiriyle şimdilik lafla, çatışır oldu.
Hem de hiçbir zaman olmadığı kadar.
Yani birlik, beraberlik, bütünlük artık hayal oluyor diyebiliriz.