Beyhan Budak

İnsanın en değerli malzemesi zaman. Birçok insan da bunun hem farkında olduğunu düşünüyor, hem de sık sık dile getiriyor. Ama hayatı bütün bir şekilde yaşamayıp sadece anlar biriktirdiğimiz için hayatımızın tam olarak nereye gittiğini fark etmemiz mümkün olmuyor. Yani hem zamanın kısıtlı olduğundan şikâyet ediyoruz, hem de hayatımızı boşa harcıyoruz. Kendimden bir örnek vermek isterim; gün içerisinde telefonumda sosyal medya uygulamalarını sıklıkla kullanıyorum. İnsanların ekran başında geçirdiği zamanı konuştuğumuz bir gün, arkadaşıma “Ben en fazla 30 dakika bakıyorumdur herhalde” dedim. Ama sonrasında telefonlarda ekran süresini ölçen ayarları aktif hale getirdiğimde, bir haftalık sonucu görünce, telefonumla tahmin ettiğimin çok çok ötesinde vakit geçirdiğimi fark ettim ve kendime kısıtlamalar getirdim. Az zaman harcadığımızı düşündüğümüz şeylerin, aslında biz büyük resmi tam fark etmediğimiz için hayatımızdan ne kadar çaldığını fark etmiyoruz. Bu yazımda bu küçük ama

İnsanı en çok inciten şeylerin başında değer verdiği insanlardan gördüğü olumsuz davranışlar ve onların beklentilerimizi yerine getirmemesi oluyor. Birçok yerde insanlardan bir şey beklememek gerektiği, mutluluk için beklentilerden kurtulmak gerektiği ifade ediliyor. Eğer bu mümkün olsaydı, gerçekten mutluluğumuza katkı sağlayabilirdi. Ama insan, özellikle yakın ilişkilerinde çok fazla emek verdiği zaman karşılık beklemeden edemiyor. Bu çoğunlukla bir tercih değil, insani bir eğilim diyebiliriz.

Evet, beklentilerden kurtulmak pek mümkün değil. Ama şu ayrıntıyı fark etmek önemli: İnsan çok verdiği yerden çok bekliyor. Bu matematiksel bir denklem gibi. Çok verirsen, çok beklersin. Evet, yakın ilişkilerde çok emek vermek ilişkinin kalitesini yükseltiyor. Ama doğru kişiye mi emek veriyorsun? Eğer senin onu gördüğün gibi, seni öncelik değil sadece seçenek gören birisine bu kadar emek verirsen, çok büyük ihtimalle karşılığını alamayacaksın ve hayal kırıklığına uğrayacaksın. Bu yazımda, sana seni öncelik değil

Melda eşini seven bir kadın, ama eşiyle sorunlar yaşadığı zaman bunları açıkça konuşmak yerine, tavır gösteriyor, imalı şeyler söylüyor ama asıl kendisini üzen konuya hiç değinmiyor. Eşinin kendisini anlamasını bekliyor, bu da karşı tarafta haksız yere suçlandığı hissiyatını ortaya çıkarıyor. Bu durum da en sonunda iki tarafın da belki şiddetle suçladığı ama asıl önemli olan konunun hiç konuşulmadığı bir kavgaya dönüşüyor.

Cihan, iş yerindeki güvendiği bir arkadaşının söz verdiği yardımı yapmadığı için kırgın hissediyor. Ancak kırgın hissettiği arkadaşına bu duruma ifade etmek yerine, bu arkadaşına mesafe koyuyor, hatta hiç konuşmuyor. Diğer tarafta bu duruma maruz kalan kişi ise, hak etmediği bir şeye maruz kaldığını düşündüğü için, o da bu durumu düzeltmek için hiçbir adım atmıyor. Cihan da bu durumu görünce, uzaklaşarak ne kadar haklı olduğunu kendi kendine söylüyor.

Bu bahsettiğim iki hikâyenin belki aynısını, belki de bir benzerini çok büyük ihtimalle yaşamışsındır diye tahmin

Babalar Günü yaklaşıyor. Bu tür özel günler, günümüzde bir şeyleri satmak için pazarlama stratejisi olarak kullanılıyor çoğu zaman. Bu durumdan rahatsızım. Ama bu durumu hariç tuttuğumda böyle özel günlerin bize ilişkilerimizi düşünme ve değerlendirme fırsatı vermesinden dolayı mutluyum. Bu hafta babalarımızla ve çocuklarımızla olan ilişkimizden bahsetmek istiyorum.

Bana gelen danışanlarımın büyük bir kısmının annesiyle ya da babasıyla ilgili derdi vardır. İstedikleri yerde olamamalarını, hissettikleri olumsuz duyguları ve yaşadıkları sorunları biraz irdelediğimiz zaman, bu sorunların kaynağında anne ve babaların çocuklarıyla kurdukları iletişim şeklinin önemli bir etkisinin olduğunu fark ederiz. İşin ilginç tarafı, çoğu anne baba iyilik yaptıklarını zannederek, çocuklarını olumsuz etkileyecek davranışlar ya da yöntemler kullanırlar. Hatta ben bunlara bir isim verdim: “İyi niyetli kötülükler”

Baba çocuk ilişkisine baktığım zaman, birçok babanın kafasının karışık olduğunu gözlemliyorum. Babalar

İbn-i Sina’ya atfedilen bir hikâye vardır. Rivayete göre, kiloları ve yaşları aynı olan, aynı cinsteki iki kuzu aynı şartlardaki iki ayrı kafese konulur. Bu iki kafesin yanında bir kafes daha vardır ve orada da bir kurt vardır ancak bu kurdu sadece kuzulardan biri görebilmektedir. Aradan bir süre geçtikten sonra kurdu gören kuzunun her daim huzursuz olduğu, yemeden içmeden kesildiği gözlemlenir. Kurdu görmeyen kuzunun ise keyfi yerindedir. Ve işin sonunda kurdu gören kuzu, hastalanarak ölür. Diğer kuzu yaşamaya devam eder.

Bu hikâyeden kendi adımıza çıkaracağımız çok ders olduğunu düşünüyorum. İlk olarak, kurdu gören kuzunun yaşadığı hiçbir fiziki tehlike yoktur. Ancak kurdu görüyor olması daimi olarak ona tehlikede hissettirir ve en temel ihtiyaçlarını bile gidermesine engel olacak kadar endişeli ve gergin hissettirir. Hikâyedeki kahraman bir kuzu da olsa, gerçek hayattaki birçok insanın benzer şekilde hissettiğini gözlüyorum: Birçok şey için kaygılanıyoruz ama kaygılandığımız şeylerin çok

Yakın zamanda karşılaştığım bir danışanım, yeterince uyumasına, aşırı yorulacak bir aktivite yapmamasına rağmen kendisini hep yorgun hissettiğinden bahsetti. Yapılan tüm tıbbi kontrollere rağmen bu yorgunluğunun fiziksel bir açıklaması yoktu. O da bu yorgunluğun kaynağının psikolojik olduğunu düşünerek bana gelmişti. Bu danışanımın da şikâyet ettiği gibi, birçok insan ortada bu kadar yorgun hissedecek görünür bir sebep olmamasına rağmen kendisini hep yorgun hissettiğinden şikâyetçi.

Yorgunluğun sağlıklı ve sağlıksız sebepleri var. Eğer yoğun bir fiziksel aktivite yaptıysanız, zorlu bir iş gününden ya da görevden çıktıysanız yorgun hissetmeniz gayet doğaldır. Ama her şey yolundayken geçmeyen yorgunluk hissi, yaşanan bazı psikolojik problemlerin işareti olabilir. Ama şunu baştan söylemek isterim, bu tür durumlarda ilk olarak doktor kontrolü yapılması önemlidir. Fiziksel bir sebep bulunamadığı takdirde kaynak psikolojik olabilir.

Gelelim geçmeyen yorgunluğun psikolojik sebeplerine. Çoğu insan arabasına ya da sevdiği bir eşyasına gösterdiği özeni kendi

İçinde yaşadığımız dünya eski zamanlara göre daha konforlu bir hayat sunsa da her geçen günle beraber insanların depresyona girme oranı da artıyor. Depresyon umutsuzluk ve değersizlik duygusuyla karakterize bir psikolojik rahatsızlık ve neredeyse ruh sağlığının gribi gibi diyebiliriz. Çünkü en sık karşılaşılan psikolojik problemlerin başında geliyor. Ancak işin ilginç olan tarafı şu, depresyon yaşayan çoğu kişi depresyon yaşadığını bilmiyor ve depresyondan dolayı hissettiği olumsuz duygular ve eski enerjisini yakalayamadığı için kendisini suçlu ve tembel hissediyor. Bu yazımda depresyonun bize söylediği yalanlardan bahsetmek istiyorum.

Depresyon her şeyin bizim hatamız olduğunu söyler. Bugüne kadar ters giden her şey sanki sadece senin suçunmuş gibi hissedersin sen de. Halbuki ne kadar hatalı olursan ol, her zaman dışarıdaki faktörlerin de etkisi vardır. Ve hatta sen elinden gelen her şeyi bile yapsan, bazen istediğin sonucu alamazsın. Diğer insanların, koşulların ve içinde bulunduğun zamanın etkisi aldığımız sonuçlarda çok etkilidir.

Depresyon kimsenin bizi

Birçok insanın olmak istediği kişiyle olduğu kişi arasında ciddi bir uçurum var. İnsanlar kendilerine ve dünyaya dair birçok şeyi değiştirmek istiyorlar ama bu değişim her zaman için kolay olmuyor. Daha başarılı, daha mutlu, maddi anlamda daha iyi durumda olmak isterken hedefine ulaşamayan birçok insan içinde bulundukları durum için diğer insanları ya da koşulları suçluyor. “Bana imkân sağlanmadı, zor şeyler yaşadım, kimse bana destek olmadı” sözleri benim en sık duyduğum şikâyet kalıplarından.

Bunları söyleyen insanların birçoğu gerçekten haklı olabilir. Maalesef dünya herkese eşit koşullar sağlamıyor. Bazıları için bazı şeyler çok daha kolay gerçekleşiyor. Ama uzun vadede önemli olan şey, başlangıç noktası değil, başlangıç noktasından ne kadar ileri gidebildiğindir. Şikâyet eden insanlar farkında olmadan konforlu bir alan yaratıyorlar ve yapmak isteyip de yapamadıkları şeyler için şikâyetlerinin altına sığınıyorlar. Ve bir şeyin nasıl yapılamayacağını durmadan tekrar eden insanlar, olmak istedikleri insana