Surivor başlamadan önce fragmanlarda söylediğin bir şey vardı; “Kazanmam lazım, çünkü başka çarem yok”.Nasıl başladı Survivor’a katılma fikri, sana teklif mi geldi?Ve o ifadenin altında yatan şey neydi?
Biz zaten daha önce Acun Bey ile görüşmüştük. Önceki Survivor için, Allstar’dan önceki, fakat olmamıştı. Ben çok uzun zamandır bir şey bekliyorum. O beklediğim şeyin ne olduğunu da bilmeden bekliyorum. Beslenmeme dikkat etmem, düzenli spor yapmam falan da bu yüzdendi belki. Hazır kalmayı seviyorum. Kendime ne zanab ihtiyacım olacağını kestiremiyorum çünkü.Bir yandan da gel-git’ler de yaşıyordum, galiba güzel bir şeyler olmayacak diye düşünüyordum. “Akışına bırakmak” ile bu dönemde tanıştım işte. Adada iyice ustalaştım bu alanda. Sonra birden Survivor geldi, ben mi çağırdım bilmiyorum.Survivor bana ihtiyacım olan bir çok şeyi aynı anda verdi aslında. Gidince bunu çok daha net gördüm. Hem fiziksel bir mücadele var, hem kendimi ifade edebileceğim, konuşabileceğim bir platform, hem de uzaklaşma fikri ve o izole hayat, o yeni yaşam formu çok heyecanlandırdı beni. Her şey bir merakla başladı aslında. Kendimi merak ettim en çok.Hayatımın son 10 yılı, özellikle son 5 yılı çok sert geçti benim için. Bu süredeözellikle yapmak istediklerime, yapamadıklarıma karşı farkındalığım da çok arttı. Bunları bu kadar rahat bir şekilde anlatıyor olmamın sebebi de şu, bendeki bazı noksanlıklardan kaynaklanmadı olmayanlar. Çokta kişisel almamaya başladım bu durumu. Evren herkes için bir plan yapıyor, her halde benim için de bir plan yapıyordur ve bir gün bu planı bana sunacaktır. Ya da belki diyecektir ki; “Kusura bakma Yunus ya senin için bir planımız yok :(”Bundan sonra bu değişir mi bilmiyorum, öyle bir iddiam da yok. Tanıtımda kast ettiğim şey de buydu. Survivor’ı değil, Survivor’da bir şeyler kazanmak zorundayım. Özellikle “Şampiyon olmak zorundayım” demedim. Tek bir şampiyon çıkıyor ama Survivor’da kazanmak bambaşka bir şey.
Sokaktaki insanın tepkisi nasıl?
Bir kere kendimi çok rahat ifade etme şansı bulduğum bir yerdi Survivor. Çıkınca sokaktaki insanların bana benim söylediğim şeyleri tekrarlamaları çok acayip bir şey mesela. Mahçup oluyorum, tüylerim diken diken oluyor. tüm vücudum mahçup oluyor. Güzel geri dönüşler almak çok büyük bir motivasyon. Bir içerikle yakalamışım galiba insanları ben. Bu çok özel bir bağ. Kuvvetli ve sürekliliği olabilecek bir bağ. Bu beni hiçbir zaman kendimden ve kendi gerçekliğimden koparmayacak aksine ayaklarımı daha da yere bastıracak. Survivor benim için yer çekimini kuvvetlendirdi, ayaklarım çok daha sağlam basıyor yere. Delire bilirsin de böyle bir ilgi karşısında. Hemen unutabilirsin mesela 4,5 ay önce nerede olduğunu. Ben çok sık söyledim de bunu; Ben kariyerimin zirvesinde gitmedim oraya. Bunda utanılacak bir şey olduğunu da düşünmüyorum. Ben 10 yıldır Survivor’ım zaten.
10 Yıldır Survivor’ım derken ne demek istiyorsun?
40 yaşındayım. Cihangir’de tek başıma yaşarken annemin evindeki odama döndüm. Benim en büyük güvencem ailem. Ailemden acayip bir destek gördüm. Kimse bana “Bak Yunus hadi, olmuyor, başka bir şeyler bak sen istersen” falan demedi. Aksine “Sen aklını yitirme, akıl sağlığına dikkat et ve pozitif kal, bir şeyler olacak” dediler. Bana resmen baktılar, iyi ki onlar var.O bakımdan ben Suvivor ile birlikte başıma gelen bu şeyin kıymetini çok iyi biliyorum. Benim zaten öyle bir şımaracak, delirecek, unutacak gibi bir yapım yok. Ya da yaşadığı şeylerden intikam alacak bir yapım da yok.Sadece yapmak istediğim şeyler var, potansiyelimin de çok farkındayım. Alt limitim, üst limitim nedir, çok iyi biliyorum. Yap bozda noksan bir parça vardı. Ben galiba o parçayı buldum!
Survivor’dayken hiç
“Ne işim var lan benim burada?” dedin mi? Hayır hiç demedim. Çok kararlı ve bilinçli gittim. Amacım, niyetim çok açıktı. Hatırlatmak ve hatırlanmak. Tekrar radara girmek. Bu konuda da baya mesafe almışım. Bunu sokakta ölçüyorum.Ayrıca benim bu deneyimi paylaştığım insanlardan hiç birisi benim amacımdan, niyetimden daha büyük değildi. Hedefimle arama oradakilerden hiç birinin girmesi mümkün değildi.Benim meselem kendimleydi, haliyle kendimle de arama giremezlerdi. İzin vermedim.Evet bir yerlere çağırdılar sürekli. Beni tutup bir yerlere götürmek, amacımdan uzaklaştırmak, niyetimden çıkarmak, bilincimi bulanıklaştırmak isteyenler oldu. Yolumdan saptırmaktı belki de maksatları. Bilerek ya da bilmeyerek. Gitmedim, gitmem de. Ben kendi sahamda kaldım hep.Sosyal medyadan da halen “bilmemneciler” bana küfür etmeye devam ediyorlar. Ama ben ciddiye almıyorum, çünkü samimiyetlerine inanmıyorum.Nefretlerine inansam belki saygımı da kazanabilirler ama o küfürbazlar, o çirkin dilliler beni görseler bir yerlerde, benimle fotoğraf çektirirler.Silmiyorum da yazdıklarını. Silinmeyi, bloklanmayı bile haketmiyorlar. Çok daha önemsediğim, daha büyük meselelerim var benim.O bakımdan orada beni anladılar mı anlamadılar mı derdim bu değildi. Umurumda da olmadı hiç. Ben beni, derdimi başkalarına anlattım. Doğru adreslere de ulaşmış yolladığım kargolar. Benim hedef kitlem akıllı insanlar. Akıllı ve şuuru açıklar!
Fazla doğal olabilir misin? İnsanların sana şaşırmaları da bundan olabilir mi ne dersin? Belli formatlara aykırı gibisin sanki :)
Fazladan ziyade, aşırı mı acaba? Bence değil. Ben çok da önemli biri değilim. Yani standart her insanda olması gerektiğini düşündüğüm özelliklere sahip olan herhangi biriyim. Hep de söylüyorum, sokak çocuğuyum ben. Bu yüzden de belki bu kadar gerçek kalabiliyorum.Sokaktan kopmak ölümdür benim için. İntihardır. Gerçeklik dozum bazılarına çok fazla geliyo. Baş edemiyorlar bu dozla. Bazıları kandırılmaya razı.Alışmışlar kandırılmaya. Kimseyi aptal yerine koymamayı çok önemsiyorum.Kendilerine kurdukları bir dünya var o kolay kananlar. Adada ya da anakarada. Biri onları çıkartmaya çalıştığında, onunla gitmeye korktukları için onunla “gerçeğe” gitmiyorlar. Gerçekten korkan, çok korkaktır!Entelektüel kaygılarımın olması rahatsız ettimesela kimilerini. Öğrenmeyi sevmekten, bilmeye olan düşkünlükten bahsediyorum ben. Hepsi bu!Babam bana ilk; merak etmeyi öğretti. Hep aynı şeyi söylüyorum kendime:O kadar çok şey bil ki, bilmiyorum demeye yüzün olsun.
Açlıkla baş etmek zor muydu?
Açlığın fiziksel bir şey olmadığını fark ettiğin zaman açlıkla ilgili bir problemin de olmuyor. Ayrıca şöyle bir şey var, öyle deneyimdi ki;“ben bunu bir daha nerede yaşayabilirim ki” diyorsun. Tuhaf bir haz almaya başladım açlıktan.Her uzakdoğu öğretisinde, her manevi disiplinde “aç kalmak” var. Açlıktan çok şey öğrenir insan eğer isterse. Açlık dürüsttür aslında. Açlık işini yapıyor. Geliyor ve seni aç bırakıyor. Dedikodu, yalan ve kulise tercih ederim her zaman açlığı.Keşke herkes açlık kadar dürüst olsa!Bir daha asla deneyimleyemeyeceğim şeylerin tadını çıkartmak gibi bir şey bu. Bir örnekle pekiştireyim: NR1 TV’e çalışırken programdan sonra 2 kız geldi ve bir arkadaşlarının beni çok beğendiğini ve bir kaç gün sonra evleneceğini, ona bekarlığa veda partisi yapacaklarını ve bir sürpriz yapmak istediklerini anlattılar. “Gelip dans eder misin?” dediler. “Etmez miyim?” dedim. Bu tip bir şey hayatın boyunca kaç defa olur ki? Ve gittim, gündüz vakti, elimde teyp ile içeri girdim, donumla kalana kadar soyunup dans ettim. Kızın suratındaki ifadeyi unutmuyorum. Benim dünyaya bakışımı anlatan bir örnek olduğu için anlattım bunu. Survivor’da yaşadığımız bir çok şeyde böyle aslında. Bir daha deneyimleme şansım yoktu. Bunun farklı yönlerini bulup çıkartmak lazımdı.En çok ne zorladı seni?Uykusuzluk...Kahvesizlik...
Ada’da en fazla kiminle diyalog kurabildin?Gizem Kerimoğlu ile olan sohbetleriniz aranızda duygusal bir yakınlaşma olarak yorumlandı.Var mıydı böyle bir şey?
Gizem’le iyi anlaştık sadece. O kadar. Tatlı kızdır Gizem.Eda’yı da çok belki ben anladım ve dinledim. O da benimle rahat diyalog kurdu. Eda beni dinlediğini bildiğim insanlardan biriydi. Seni dinlediğini bildiğin biri varsa, anlatırsın.Nagehan’a bir şey anlatmak bu yüzden epey zordu. Dinlemiyor çünkü. “Sen konuşma manyağısın” diyen birine ne anlatacaksın? Ve niye anlatacaksın? Bazılarıyla sadece hayatta klacak kadar konuştum bu sebeble.Tuğba ile güzel konuştuk. Onunla güzel sohbetlerimiz oldu.İlk zamanlar özellikle az konuştum. Bir görmek istedim, dur bakalım bir seyret dedim kendime. Tartışmalara girmedim. Neden tartışırsın? Gelişmek için, öğrenmek için. Ama orada anladım ki amaç bu değil. Herkes Demet Akalın şarkıları gibi, Atarlı Giderli. Konuşamayacaksak, tartışamayacaksak nasıl olacak? Aynı fikirde olmak zorunda değiliz ki. Yüzleşmek istemiyorlar bazı şeylerle. Kendini ne kadar kandırabilirsin ki, gölgenden kaçabilir misin? Red Kit misin sen?
Çok sık taraf değiştirdiğini söyleyenlere ne diyorsun?
Yahu konuştuğun her insanla taraf mı oluyorsun? Ben taraf falan değiştirmedim ki. Bir tek en başta “Lokal Grubu” dediğim, 6 kişilik grupta aidiyetle ilgili çok ciddi sorunlar yaşadım. Bir süre sonra susmaya başladım zaten. Ben bir yerde susuyorsam oradan gitmem lazımdır.Sonra zaten konseyde adım çıktı. Benim adımın söylenmesi çok normal karşılandı, kimseden bir tepki gelmedi, bu bana çok garip geldi. Bunu görünce benim kendimi korumam lazım diye düşündüm.Bunuda söyledim zaten. “Bundan sonra yapacaklarımı burada yaşam hakkımı savunmak için yapacağım” dedim.Aslında benim saldırı gibi görünen yaptıklarım bir savunmaydı.Orada maruz kaldıklarımız belli ölçülerde bizi yoldan çıkartıyordu. Elbette benim de çok çirkinleştiğim zamanlar olmuştur belki. Çok göreceli şeyler bunlar.Adadaki röportajlarda birileri hakkında konuşuyoruz ama şunu unutuyoruz, herkesin annesi babası seyrediyor, kardeşi seyrediyor.Kendi ailemden de bildiğim için eğer birilerinin canını sıktıysam, özür dilerim bunu canlarını sıkmak için yapmadım.Mesela Nagehan ile konuşurken bile- her ne kadar Nagehan’ın ikinci cümlesi “Kapat çeneni “ olsa da- ben dikkat ederek konuşmaya çalıştım hep onun da bir ailesi, eşi, eşinin ailesi, çocuğu falan olduğunu düşünerek. Onların ne hissettiğini de hesaplamak gerekiyor.
Tuğba aklına hiç seks gelmediğini söyledi, yetişkin bir erkek olarak sende durum neydi? Ada’da bununla ilgili kurallar da vardı herhalde?
Kimse bizi karşısına alıp ergenlikten önceki dönemde ailelerin çocuklarını karşılarına alıp konuştuğu gibi konuşmadı tabii. Kızlar bakın erkekler sizin ağabeyiniz, kızlar sizin kardeşiniz.Aman sakın ha falan gibi bir konuşma olmadı. Elbette bir çok konuda uyarıldık ama bu konuda hiç uyarılmadık. Zaten ben hiç uyarılmadım 4,5 ay! (gülüyoruz burada)Önceliklerim başkaydı zaten. Sekse sıra gelmedi. Bir çeşit, “dünyevi hazlardan arınma, onları terk etme hali”. Ödüllere gidince, değişen mekanlar, değişik, yeni insanlar görünce, makine kendinin toplar gibi oluyordu.
“Köpek gibi aşık olmak istiyorsun” bunu artık tüm Türkiye biliyor. Bundan artık kaçmayacağını da söyledin.
Birbiriyle çok çelişen duygular yaşadım hep bununla ilgili. Ama söylediğim şeyin arkasındayım. Hazırım artık. Aşık olduğum zaman çok fena aşık olacağımı biliyorum. Tatlı, tutkulu, eğlenceli ve romantik. Romantik komedi filmlerinde olduğu gibi mesela. Bir kadına onu çok sevdiğimi, ona çok aşık olduğumu hissettireceğimi biliyorum. Aklını başından alacağım mesela. Benden sonra bir daha aşktan aynı hazzı alamasın istiyorum. Çok mu gaddarca yoksa bu?Kendimi çok adamaktan bahsediyorum. Ondan başka bir şeye odaklanmamaktan bahsediyorum. Kadına müthiş bir saygım ve ilgim var.Zaafım var kadına. Çapkınlık değil bahsettiğim şey. Seksin meksin çok ötesinde bir şeyden bahsediyorum. İnsanın en gelişmiş formunun kadın olduğunu düşünüyorum. İnsan yapan insan işte kadın! Uçak taşıyan uçak gibi. İçinde insan yapıyor yahu! Çok bilim kurgu bir şey değil mi bu? İnsan delirebilir buna çok takılsa.Televizyon izlerken kadın mesela, içinde biri büyüyor, biri oluyor! Delilik bu! Varsın ofsayt nedir bilmesin kadın! Daha mühim işileri var kadının. Çoğu, onu da biliyor zaten! Ama ben hala doğuran adam görmedim!Henüz tanımadığım aşkıma dönelim biz! İstiyorum ki ben onun için giyineyim, ben onun için hazırlanayım mesela. Her gün benden bir daha hoşlansın. Her gün başka bir adam olayım ben onun için. Hiç bir zaman, hiçbir şey garanti olmasın mesela. Hep ödüm kopsun onu kaybetmekten! Hep bir meydan okuma hali olsun. O ufak tedirginlik var ya ilişkide, işte o tedirginlikten istiyorum ben.Benimle sevişecekse, benimle her seviştiğinde çok mutlu olsun. Gözleri dolsun hatta!Otururken aklıma bir şeyler getirsin. Yaramaz şeyler! Elinden tutup eve götürüp onunla sevişme hissi uyandırsın istiyorum bende. Durup dururken! Aniden!Ve ben de onun aklına bu tip şeyleri getirebilmek istiyorum. Beni aniden istesin istiyorum mesela.Ben bir hikaye istiyorum galiba. Güçlü bir roman, etkileyici bir film, sahici bir şarkı istiyorum galiba ben.Ne istediğini bilen kadına ayrıca bir zaafım var. Benden ne alabileceğini bilen. Beni ne zaman nasıl kullanabileceğini bilen. Benden beklentisini doğru tanımlayan ve buna göre davranan kadına büyük zaafım var. Yine sadece seksten bahsetmiyorum. Önemli olan, tırnak içinde söylüyorum, “skor” değil. İletişim kanalları açık, şuuru berrak kadınları seviyorum.
Kırk yıllık Hindistancevizi oldu mu sana Coconut! Neden sen de ortama uymadın ...
Bir çok kişinin dikkatini çekmiş bu durum. Benim için hep hindistancevizi oldu onun adı. “puzzle” da demedim hiç. Yap-boz çok güzel Türkçe çünkü. Hatta bence bütün dünta yap-boz demeli puzzle’a. Çek-yat da çok güzel kelimedir. Ben “rakibe saygı” diye bir olgudan da bahsettim sürekli. Zarif kazanmaktan, zarif kaybetmekten.Ortamı yumuşatmaya çalışan bir halin vardı. Eğer gerginliğin adı hırs ise… sen o kadar da hırslı değil miydin?Gönüllülerle hiç problem yaşamadım ben. Çünkü onlara problem çıkarmadım. Ayrıca hırs ile ihtiras karışmasın lütfen. Michael Jordan hırslıdır mesela. Bilmem anlatabildim mi? Herkes faşisttir. Önemli olan dozu.Hepimiz faşistiz, hepimiz ırkçıyız aslında ama bunun dozu çok önemli. Kimse kimseyi kandırmasın. Dünyada kusursuz çok az insan var, onlar da peygamber oldu zaten. O bakımdan kimse kendini büyütmesin. Ben de zaman zaman benim dediğim olsun istiyorum ama dozu önemli. Zarar vermiyorum. Birinin evini yakmıyorum mesela, birini yok etmek için planlar yapmıyorum. Orada da yapmadım.Adadaki faşizm rahatsız etti beni zaman zaman.
Oyunlardaki performansın daha farklı olsaydı… neler olurdu sence?
Güzel olurdu elbette ama zaten bence olan da epey güzel. Olana çok razıyım ben. Fitness seviyem çok yüksekti giderken ama çok ağır 2 sakatlık geçirdim. Zaman kaybettim bu esnada. Kronik uykusuzluğum da bana çok problem çıkarttı tabi. Ve 40 yaşımdayım ben.Serkay 25, Zafer 22 yaşlarında.Elimden geleni yaptım yine de, her şeye ve herkese rağmen. Parkurlarda iyiydim zaten ama bitirşlerde sakardım.Telaştan kaynaklanan bir sakarlık. O telaş da üzerimde kurulan ve uygulanan baskıdan sanırım. Neyse...Geçti gitti. Hepsinin canı sağ olsun! “Yunus gitti. Daha da güçlendik” diyen Nagihan ve S.Ö.’ye katılmadığımı belirtmek zorundayım. Benden sonra oynanan oyunlar, kaybedilen ödüller ortada. Ayrıca S.Ö. söylediği kadar iyi değil. Baya kötü. En az benim kadar! (gülüyor). İstatistkler orada. Merak eden varsa, baksın. Ben oraları çoktan geçtim. Hayat parkur dolu!Dün sana ait bir fotoğraf ararken internette tipinin de ne kadar değiştiğini fark ettim :) Bambaşka biri oldun sanki. Aynaya baktığında nasıl hissediyorsun, sence bu daha mı iyi oldu? Hiç fena olmadı bence. Sanki anlattıklarımla görüntüm bütünleşti.Sanki ben hep bu adamdım. Böyleydim.Ben Survivor’da kendimi çok buldum, o yüzden şimdi bu deneyimi nasıl göz ardı edebilirim?Nasıl minnettar olmam? Nasıl borçlu hissetmem mesela, nasıl şımarabilirim? Aptal bir adam yapar bu beni ve aptal bir adam değilim ben.Moda diye uzatmadım ben sakalımı saçımı. Survivor bana iyi geldi. Yaradı bana. Özgüvenimi arttırdı. Zaten özgüven problemim hiç olmadı ama şimdi kendimi daha da iyi hissediyorum. Saçmaspan bir yapay ego büyümedi içimde benim adada.
Ego yanlış bir şey değil aslında, doğru enerjiye çevirirsen
Hah işte onu söylüyorum. Karakterli olursan…Karakterli olmanın içinde hepsinden yeterli miktarda var zaten… Ego da var, küstahlıkta var, cürette var, ukalalıkta var, karizma da var, tevazu da var. O pakete hepsi var. Ama o pakette bir takım noksanlar varsa ve sen bunun farkındaysan sen o noksanları ört pas etmek için insanlarla, hayatla arana bir sis bombası atıyorsun. Sonra onun yarattığı o sis arasında kayboluyorsun. O sis bombası da işte senin yapay egon. Böyle kendini öne atıp başkalarını ezmeye çalışıyorsun falan. Ama sökmüyor işte herkeste. Herkes yemiyor. Akıllı olan yemiyor. Bir defa adı üzerinde; yapay ego, hemen belli oluyor yapay olduğu. Çin malı yapay ego her yer!Gerçeği ile yapayı arasında çok büyük fark var. Küstahlık mesela benim sevdiğim bir şeydir, House Sendromu diyorum ben buna. Gregory House Sendromu. Gregory House kadar küstah olacaksan, o kadar iyi olacaksın ağbi.Küstahlık gözlüğe benzer, herkese yakışmaz.House kadar iyi ol, ondan sonra ben zaten senin manyaklığını da çekerim, küstahlığını da çekerim, çekerim yani. Benim babam da çok doğru bir dozda küstahtı çünkü bilirdi, doluydu.
21 yaşındayken babanı kaybetmek sende nasıl bir etki yarattı?
Babam bir anda öldü ve çok travmatik bir şeydi bu... elime öldü babam. Kitapta da yazdım, yazdığım tek şiirdir o benim. “Ben babamın eline doğdum, Babam elime öldü” diye…Babamın elini tutuyordum ben öldüğünde. Yüreğine indi babamın. Uzun hikaye...Boşver.Ve çok dramatik bir şey daha var; giydiği son takım elbisenin cebinden mezar taşında yazılmasını istediği yazı çıktı. Ölürken bile öğretti babam bize.Babam arama motoru gibiydi. Her sorduğumu bilirdi. Bilmiyorsa gece yarısına kadar ansiklopedi bakardı sonra anlatırdı, okuturdu.O gidince bir uzay boşluğuna düştük. Çok sorum vardı daha. Şimdi ben bütün bu soruları kime soracağım dedim. Ondan sonra zaten kendimi biraz daha okumaya verdim. Çünkü şundan korktum aslında biraz. “İleride bir çocuğum olursa, bana bir soru sorarsa ve ben ya cevap veremezsem”. Başka bir adamdı babam… Neruda anlattı babam bana. İlkokul 2’ye giderken anlattı.Entelektüel kaygı dediğim bu işte. Ben hiçbir şey bilmiyorum, hiç bir şey. Yani o kadar az şey biliyorum ki, ne kadar az şey bildiğimi bildiklerimi öğrendikten sonra anladım zaten. Dramatik olan şeyde bu zaten. Bu yüzden bitmiyor iştah.Bir adam aynı zamanda six packlerini geliştirmeyi sevebilir, bir kadına tutku ile bağlanabilir, bir takıma tutku ile bağlı olabilir, dövme yaptırmayı sevebilir, ailesine çok bağlı olabilir aynı zamanda entelektüel kaygıları da olabilir. Survivor’a da katılabilir. Ne var bunda?
Etrafındakiler Survivor’a katılmana olumsuz tepki verdi mi?
“Survivor da ne işin var” diyenler oldu tabi. Hepsine aynı şeyi söyledim, sordum:“Burada ne işim var?”Bir defa şunun altını çizmem lazım, Survivor televizyondaki, prodüksiyon ve kurgu olarak, en kaliteli işlerden bir tanesi. Şunun bir defa farkına varmamız lazım, içerideki karakterlerin sende yarattığı his başka bir şey, oradan yakalıyorsun yakalamıyorsun başka bir şey, ama Survivor’ın çatısı başka bir şey.Bu yüzden hep diyorum; “herkes kendi Survivor’ını yaşıyor”. Küçümsememek lazım Survivor’ı, hiç hemde. Survivor’da şampiyon olmak başka bir şey, Survivor’da kazanan olmak başka bir şey.Kazanamanın tek bir formu, tek bir şekli yok. Eğer sen kazandığın şeyler olduğuna inanıyorsan, kimse senin o kazandığın şeyle arana giremiyor. Kimseye de hesap vermiyorsun, açıklama yapma ihtiyacı da duymuyorsun bununla ilgili.
“Ç” harfini vurgulamandaki sebep nedir? Bu viral bir şekilde büyüdü ve röportajın başından beri dikkat ediyorum seni gören herkes “Ç” yapıyor.
Beni çok insan tanımaz. Tanıyan da, soyadımı “Günce” bilir. Soyadım Günçe ama! Ç ile!Başka bir şeyim yok benim. Soyadım var, başka bir şeyim yok.Ayrıca “Türkiye’de engelli olmak” meselesine de dikkat çekmek istedim gücüm yettiğince. Sanıyorum başardım bir şeyler. Eyvallah.Bu ülkede kimsenin bahsetmediği şeyler var, bunlardan bahsetmek lazım; İşe Yaramak & Topluma Geri Vermek.
Bazılarının sana “Deli” demesi seni bozuyor mu? Kendi kendine konuştuğunu düşünmeleri, bunu delilik gibi yorumlamaları…
Yoo hiç bozmaz. Şimdi ben şunu şöyle özetliyorum. Ben kendi kendime konuşmuyorum, kendimle konuşuyorum. Bunun hazzına varamıyorsanız siz, problem sizde diyorum.Müziği duymayanlar, dans edenleri anlayamazlar. Kendi kendine şarkı söylemeyen, dans edemeyen adamdan uzak duracaksın. İnsanlar üçe ayrılıyor aslında:*Kendi kendine şarkı söyleyenler,*Kendi kendine şarkı söylerken biri geldiğinde susanlar, utananlar,*Kendi kendine şarkı söylemeyenler!
Konseylerden birinde
“Ben butik ünlüyüm”demiştin. Şu an baya franchise verebilecek durumdasın?Ün garip bir şey. Benim için hiçbir zaman amaç olmadı bu. Hep bir sonuçtan ibaretti. Beslemedikçe yok oluyor ama yavaş yavaş.Bu aralar baya beslenmiş, evet. Şikayetçi değilim. Asla da olmam. Kuvvetlenmek derken kast ettiğim buydu. Bundan sonra ne yapacağım bu ün ile, ona bakmak lazım. Bekleyip görelim bence...“En omurgasız kimdi?” desem… Bilmem(gülüyoruz). Herkes sürekli “dik” oluşundan bahsettiğine göre...Yoktu öyle biri sanırım.“Küvet ve Kombi…” Söylediklerin arasında en çok konuşulan ve farklı bir çok yoruma sebep olan şeylerden biriydi. Gerçekten neydi orada anlatmak istediğin?Anlamayan, anlamak istemeyen bir ara, arama motorlarından birine, “metafor nedir?” yazsın. Belki o zaman anlarlar. Gerçi anlamak istemeyene neyi, nasıl anlatacaksın?Bir iktidar meselesini anlatıyor o kombi ve küvet. Bir iktidarsızlığı daha çok. 40 yaşında bir erkek evladın, annesinin evindeki kombiyi ve küveti değiştirmek zorunda oluşunu, fakat buna gücünün yetmeyişini, buna içerlemesini anlatıyor. Bir dram anlatıyor yani.Bir itiraf bu kombi ve küvet. Anlamak isteyene tabi...
Seni en çok havalara uçuran ödül hangisiydi?
NBA kesinlikle. Bundan 2 sene önce yazdığım bir Tweet var. Yeğenim Özgür bulmuş onu ve paylaşmış. “NBA izlemek için illa Survivor’a mı katılmak lazım” yazmışım J. Başka sözüm yok!En çok üzüldüklerimden biri de Marmaris Büfe ödülüydü. Kaçan Amerika ödülleri, özellikle NewYork, bana epey dokundu. Ama tek tek geri almaya çalışıyorum kaçan ödülleri. NewYork’a gittim dönerken.Mantı yedim döner dönmez. Marmaris Büfe ödülünü de Cengiz ile yiyeceğim.Cengiz kim?Cengiz…Kimse inanmıyorken bana inanan çocuk. Panaroma’dan. Ona söz verdim onunla Goralı yiyeceğiz Marmaris Büfe’de. Pırlanta gibi bir çocuk.Saf. Tertemiz.
Bundan sonra neler yapmak istiyorsun?
2. kitap için adımları attım. Zaten yazdığım bir çok şey vardı, iyice birikti.Ben erkek sunucuyum kategori olarak Türkiye’de zor bulunan bir şey bu.Gece Show’u yapmak istiyorum, hızlı ve yeni bir şey. Gece seyircisini hak eden bir şey.Bunlar biraz ilgi gören ve birden parlayan birinin söyledikleri gibi algılanmasın ama.Bunları çok uzun zamandır söylüyorum ve kısmen yapıyorum da. Şimdi güzel bir rüzgar yakaladım. En doğru işleri, en faydalı işleri yapmak için planlamak istiyorum zamanımı. Umarım şansım yaver gider.Oyunculukla ilgili de planlarım var. Daha doymadım. Kolay kolay doymam. Özellikle sinema!
Bir marka sana gelip bizim markanın baş harfini vurgulayarak bir reklam filmi çekelim dese, örneğin PembeNar
“P”ile sıcak bakar mısın?Çok sıcak bakarım. Bir defa bunun çok iyi kurgulanması lazım. Çünkü bu 3 defa yapılacak bir şey değil.Yakışması lazım yarattığı etkiye, gördüğü karşılığa ve içeriğe uyması lazım. Bir sosyal sorumluluk hareketi ile de ilişkilendirilebilir yapacağımız iş.SON OLARAK ŞUNU DİYEYİM…Ben borçlu biri olduğumu, doğduğum andan itibaren borçlu doğduğumu, ve kimlere borçlu olduğumu bilen biriyimdir. Borçlu olduğum insanlara, anlara, kurumlara, durumlara bu borçlarımı ödemek için bütün çabam.Hepimiz borçlu doğuyoruz, ölürken ne kadar az borçlu kalırsak o kadar iyi olur.
