Bir kez daha anladım ki, aşkın kendine ait bir ömrü var. Ne yaparsam yapayım, onu öldüremedim, yok edemedim, ortadan kaldıramadım. Uzun bir süre çok sessizdi, beni terk ettiğini düşündüm, hatta çok sevindim. Beni tepeden tırnağa ele geçiren acıya dayanamıyordum. Kim ne derse desin, bu acıyı sadece yaşayanlar bilir!
Nefes almak için neler yapmadım ki… Aşkı da, aşık olduğumu da yok saydım, aramadım, sormadım, herkesin istediği gibi “normal” bir kadın oldum. İşime, dostlarıma, hobilerime vakit ayırdım. Spora gittim, beden dönüşümü için çalıştım, hatta başka erkeklere şans vermeye başladım.
Kadınlara destek olan yaşam koçlarını, psikolog, sosyolog neredeyse herkesi dinledim, herkes “normal, akıllı, mantıklı” olmak gerektiğini söylüyordu. Aşk acısı; yüksek egonun sesiymiş, duygusal bağımlı insanlar yaşıyormuş vs. yani benden başka herkes aşkı doğru düzgün yaşıyormuş. Kendimden şüphe etmeye başladım, çevremde de aklı başında bir kadın olarak bilinirim güya.
Elimden geleni yaptım, ta ki onu görene kadar… Aradaki saniyeler, saatler, günler, aylar bir anda yok oldu; dünyadaki 7.802.983.030 kişi silindi, “normalleşme” çabaları, “yeni bir aşka yelken açma” seansları, medeniyet halleri, her şey ama her şey nasıl bir anda son saniyeye dönebildi? Şaşkınlığımı belli etmeden sevdim onu, her zamanki gibi… Belki de bellidir de ben saklanıyorum sanıyorum, onu da bilmiyorum, çok da önemli değil.
Gülüşünü görmek, sıcaklığını hissetmek, konuşmak, onunla yaratmak çok güzeldi, önüme kainatın tüm zenginlikleri yığılsa, inanın birkaç saatten daha değerli olamazdı. Aşkı başka bir kadında aradığını hissettiğim an, onu görmek mi görmemek mi daha evla bilemedim.
Çaresizliği bu aşkla öğrendim ben. Bugüne kadar her şeye bir çare bulunabileceğine inandım, hatta iyimserliğim dillere destandı. Seninle değil, sahilde başka bir kadınla gülüp eğlenmeyi seçiyorsa bunun çaresi yoktu, başka bir kadından çocuk istiyorsa yoktu çaresi, başkalarına sarıldığı gibi sarılmıyorsa yoktu çaresi… Yangınların sönebileceğini söyleyen yanılıyor, ben şahidim buna… Tüm peygamberlerin, veliyullahların önünde saygıyla eğiliyorum; dünyanın yangınıyla erimek, Hakiki Aşk’a varmak ne kadar yakıcı… Elbet bu yürek bir gün isyan edecek!
ayşegül
